Mooie verhalen van Maatjes Heumen

Goede maatjes door perfecte match

Waardevolle tijd

“Met een uur in de week kan je het leven van iemand in je buurt al leuker maken! Daarmee maak je ook je eigen leven leuker en waardevoller. Je moet natuurlijk iets doen wat je past. In Malden wordt altijd gekeken naar een goede match.  Mijn hart ligt bij mensen met een verstandelijke beperking. Kiki en ik, dat was meteen goed. Ja hè, Kiki? Mijn uren met haar geven mij energie. In de anderhalf jaar dat ik haar ken is zij speciaal voor mij geworden. Wij horen bij elkaar. Mijn vriend en ook mijn familie en vrienden weten dat. Kiki is volgens mij de enige in haar woongroep die een maatje heeft. Van harte hoop ik dat meer maatjes zich melden. Maatje zijn is fantastisch!”

Enthousiast vertelt Judith haar hoe zij het ervaart om maatje te zijn van Kiki.  Judith is student voeding en diëtetiek en is via het Oranjefonds maatje geworden in Malden. Zij vindt het fijn om iets te doen voor andere mensen. Stellig zegt ze: “Eigenlijk vind ik dat ‘iets doen voor een ander’ een prioriteitending moet zijn voor iedereen! Leeftijd doet er niet toe. ‘Geen tijd’ is geen reden om dat niet te doen!

Heel blij

Kiki is blij met maatje Judith uit Nijmegen.  Serieus: “Heel-blij-met-Judith.”

Judith: “Ik ben blij met jou, Kiki!” Ze lachen naar elkaar.

Judith komt regelmatig bij Kiki en dan doen ze samen leuke dingen. “Wat doen we dan, Kiki?” “Wandelen!”

Judith: “Ook als het een beetje regent. Want wat zeg jij dan altijd?”

 “Wij-zijn-niet-van-suiker.”

Gaan we nog even foto’s kijken, Kiki?”

Kiki knikt en samen bekijken ze foto’s uit Kiki’s jeugd.

Het is duidelijk, Judith en Kiki zijn goede maatjes!

Share Button

Erfstuk – Trommel

“Ik ben ermee opgegroeid. Hij was er altijd. Stond in de kast in de kamer. Groot en glimmend. Ik vond hem prachtig. De trommel was voor mij en mijn twee broers en zus verboden terrein. ‘Niet in kijken,’ had mama ons gezegd. We hadden lieve ouders, zijn vrij opgevoegd en we respecteerden hun gebod. Ik vond het spannend eigenlijk. Nee, nooit in gekeken. Soms streek ik met mijn vingers over het reliëf en vertelde ik aan mama dat ik de hertjes zo mooi vond. Later wist ik dat ‘de papieren’ erin zaten. Polissen, verzekeringspapieren, trouwboekje, en zo.

Wij hebben een ruime woning aan De Kampweg in Middelaar. Meer dan 20 jaar geleden kwam mama achter wonen. De trommel met de papieren kwam mee.

Met een nieuwe liefde, Peter, kwam er ook een nieuwe salontafel in mijn leven. Die had hij van zijn moeder geërfd. In mijn vorige tafel zat een la. In deze niet en dat vond ik best onhandig. ‘Waar laten we de afstandsbediening?’ vroeg ik mij hardop af. Mama hoorde dat. Zei, terwijl ze naar haar woongedeelte liep:  ‘Wacht, Jij krijgt de trommel!’ Ik wist meteen welke!  Sinds die tijd staat de trommel hier onder de salontafel en bewaar ik er kleine spulletjes in. Mijn moeder is 3 jaar geleden op 80-jarige leeftijd overleden. De trommel is mij erg dierbaar.”

Topic Wintereditie 2018

Share Button

Erfstuk van opa

“Dit houten konijn heeft mijn opa gemaakt, Gerrit Zilessen uit Groesbeek. Hij gaf het me toen ik een jaar of acht was. Ik had een bijzondere band met opa. Ik ben stamhouder, dat was voor hem speciaal. Ja, ik hield ook veel van hem. Van oma ook. Oma is twee jaar geleden gestorven en sinds die tijd ben ik de eigenaar van opa’s Ark van Noach. Zo noemde opa dat stuk drijfhout waarop hij een aantal houten dieren had bevestigd. Die had hij allemaal zelf gemaakt. Een uil, een kraai, kikker en een eekhoorn. En kijk, dit slapend vosje, dat heb ik later zelf in dit holletje gelegd. De ark stond bij opa en oma in de vensterbank en altijd als ik kwam wilde ik er even mee spelen. Opa was een gelovig man, vaak vertelde hij het verhaal van Noach en de dieren. Een mooi verhaal. Opa stierf te jong, in 2004, net voor in de zeventig. Zo jammer. Hij genoot zo van z’n hobby houtbewerken. Pas rond z’n 55ste was hij daarmee begonnen, maar hij maakte de mooiste dingen, met de hand en met z’n draaibank. Honderden stukken groot en klein heeft hij gemaakt. Iedere dag was hij ermee bezig. Oma wist, dat die ark speciaal was voor mij, en beloofde: ‘Als ik er niet meer ben Roul, dan is de ark voor jou.’

Roul draait het stuk hout om. “Kijk, oma heeft mijn naam met een viltstift erop geschreven.” In sierlijke letters lees ik ‘Roul,’ en zie aan zijn gezicht dat hij er blij mee is.

Topic. Winternummer 2018

Share Button

De Carnavalskledingnaaisters

Ook de 3de generatie helpt ….

Annemarie Kroon is moeder van twee kinderen en werkt als psycholoog. “Ik hou ervan om onder stress te werken. Daar krijg ik een kick van! Leuk om dit samen met mijn moeder te doen. Ontwerpen, stoffen zoeken en dan avonden achter de naaimachine. Ja, een hele klus, maar de beloning is groot. Met dit (vrijwilligers)werk boek ik meteen tastbaar resultaat en dan die blije stralende gezichten en dat enthousiaste publiek… Daar doen we het voor, hè mam?”

Bij Marieke Lemmen, sinds kort gepensioneerd lerares Duits, de moeder van Annemarie, staat de naaimachine bijna altijd op tafel. Maar net voor carnaval maakt de machine overuren. Dan worden er nieuwe pakjes gemaakt. “Die meiden groeien als kool.” Daarom wordt het maken van de kleding pas op het laatste moment gedaan, want: “Het moet wel allemaal perfect passen.” ‘Die meiden’ zijn de meiden van de Middelaarse Dansgarde van Carnavalsvereniging De Krölstarte. Vijf jaar geleden heeft Annemarie, samen met Linda Boetselaers en Sarah Derks uit Middelaar het initiatief genomen om de groep te starten. “We leerden ze pasjes. Ze kregen de smaak te pakken! En toen moesten er natuurlijk ook mooie showpakjes komen.”

“Die maak ik wel!” zei Annemarie. Maar ze had helemaal geen ervaring met zoiets. Lachend: “Mam ook niet, maar samen komen we er gelukkig altijd wel uit!” Ze zijn aan de slag gegaan en sindsdien gaat dat speciale naaiwerk hen steeds beter af. Trots laten ze mooie jurkjes zien. Die glimmen en glanzen en zien er pico bello uit. Ondertussen is er een tweede groep van zes kinderen bijgekomen.

“Die passen misschien in de pakjes van vijf jaar geleden?”

“Dat gaan we zien en anders maken we nieuwe!”

Geschreven in opdracht van CCMC Malden voor decembernummer 2017 Topic, regiomagazine Heumen en Mook-Middelaar

Share Button