Categoriearchief: Schrijverij Gerie van der Land-Zijderveld.

Steeds met plezier gedaan!

Geplaatst op door

1975
In dat jaar vierde R.K.S.V. Groesbeekse Boys het 45-jarig bestaan.
Wij woonden net in Groesbeek. Amper een half jaar.
Nieuwe kleren. Naar de kapper.
Feest!
Voor mij was alles onbekend en nieuw. Ik wist niks van voetballen.
Dat weet ik 45 jaar later nog niet.
🙂

Feest!
In de oude kantine.
Bómvol!
Annie Eeren achter de bar.
Jo Hubers, de vader van Harm Hubers oberde.
‘Geen bier onder 18’. Daar had niemand van gehoord.
Ook niet van ‘niet roken.’ Het zag blauw van de rook.
Jong en oud in de polonaise!

Jo gaf mij een schaal vol hapjes.
Zei met brede lach: “Ga jij maar eens mooi rond!”
Dezelfde avond vroeg hij of ik ook iets wilde doen bij de Boys.

‘Iets’
Iets begon als ‘de vrouw van de secretaris.’
En voor ik het wist was ik ‘de vrouw van de voorzitter’. 25 Jaar.
25 Leuke jaren. Nieuwe kantine. Boysreisjes. Kampioenschappen. Ook als we dat niet werden: altijd feest.

‘Iets’ ging door de jaren heen verschillende kanten op.
Hier en daar helpen. Lootjes verkopen tijdens thuiswedstrijden. Loten verkopen voor een loterij. Prijzen scoren. Soms gastvrouw zijn in de bestuurskamer bij thuiswedstrijden of tijdens Nieuwjaars- of kampioenrecepties.
Helpen om de Schup Is nog leuker en nog mooier te maken, jeugdpagina, sponsors in de spot zetten, of een vip interviewen.
‘Iets’ was ook samen met Elza Bouten nieuwe lampen scoren voor in de kantine en voetbalplaatjesboeken maken met Mariska Derksen.
In de sponsorcommissie helpen om activiteiten rondom sponsors meer inhoud te geven en daarvoor leuke dingen verzinnen. Beetje PR, nieuwe sponsors in huis halen en de FB-pagina Groesbeekse Boys Sponsorcommissie op de kaart zetten.
En nu stop ik ermee.

Agile Welzijn Groesbeek is op mijn pad gekomen. Een jong bedrijf, met een jonge ondernemer, Farnosh Amini uit Groesbeek.
Mensen die op een of andere manier zijn vastgelopen in hun leven helpt Agile Welzijn met het verbeteren van welzijn. www.agile-welzijn.nl. Ik help o.a. met pr en met meerculturenwandeling Wandelen op Woensdag (en op maandag) in Groesbeek. En door een aardige jongen uit Groesbeek die geboren is in Iran, ben ik gevraagd om zijn taalmaatje te zijn. Dat is zo leuk! Zeker als je ziet dat je maatje er gelukkiger van wordt.

Vacatures
Sandra Eeren heeft de rubriek ‘Van de sponsorcommissie’ in Schup Is van mij overgenomen. Dus dat komt goed. Succes San! Voor de rubriek Sponsor in de Spot zoeken we iemand! Voor het lentenummer staat Rutolux, René Rutten op de rol. Ga jij dat interview doen?

Vacature in de sponsorcommissie.
Informeer bij Harm, Rob, Elza en Sandra wat die commissie doet en wat jouw taak kan zijn.
Dat kan persoonlijk of via info sponsoring@groesbeekseboys.nl

Mooie club, R.K.S.V. Groesbeekse Boys. De slogan klopt. Méér dan voetbal alleen!

Hartelijke groet! Ook van Frans. Wij wensen alle lezers een gezellige en feestelijke Kerst en Oud en Nieuw en een goed 2021!

Steeds met plezier gewerkt. En altijd in een prettige sfeer. Ik zou zeggen: meld je aan.
Doen?
Gerie van der Land-Zijderveld

Dag Gerie, nog even een paar vragen… 

Omschrijf jezelf in drie woorden. “O jee. Da’s lastig Frank. Enthousiast. Meestal goed gehumeurd. Betrokken.”

Autoradio staat op: “1, de nieuwszender. En bij lange afstanden op 4. Lekker klassiek.”

Kleur: “Geel. Word ik vrolijk van. Maar in huis houd ik niet van gele bloemen.”

Hobby’: “Ik schrijf graag en vind het leuk om in de tuin te werken. En taalmaatje zijn dat is sinds februari jl. ook een soort van hobby.”

Eet graag: “Uit de Italiaanse keuken. Vers en fris, groenten, vis, verse pasta’s. Heerlijk! Goed glas wijn erbij. En het liefst ook nog een zonnetje. Maar ik eet in alle jaargetijden ook stamppot van het een of ander. En soep, ook zo lekker. Eigenlijk eet ik alles graag. Maar sommige dingen niet. Toen ik ooit zag en hoorde hoe kikkerbilletjes (die ooit erg in mode waren) killerbilletjes werden… En ganzenlever, ganzenlever werd… Daarna niet meer gegeten.”

Eet het lekkerst: “Thuis! Ik kook graag. Heb jarenlang samen met een vriendin, zoals ze het noemden, culinaire kooklessen gevolgd. Daar geleerd om vrij te koken. Beetje meer, beetje minder. Veel kruiden. Steeds proeven. Kind van een tuinder. Wij kregen de groenten van het seizoen, in overvloed, zo van het land. Aardbeien in december, of asperges, dat verzin ik niet! Als ik groenten koop let ik er bewust op dat het groenten zijn van hier, uit Nederland.”

Mooi boek: “Veel mooie boeken. Wierook en tranen van de Vlaamse schrijver Ward Ruyslinck las ik toen ik dertien was. Zó intens verdrietig. Tranen. Dat oorlogsverhaal met in de hoofdrol twee kinderen staat in mijn geheugen gegrift.”
En De Doornvogels. Daar was ook een televisieserie van. Dat onmogelijke liefdesverhaal tussen die priester en dat meisje en al het dagelijks leven daaromheen. Jarenlang ging dat boek in de vakantiekoffer. Heb het tig keer gelezen. Ik wist wat er kwam maar het verveelde nooit. Die tv serie werd ondersteund door prachtige muziek. Zodra ik het boek opende hoorde ik de muziek. Nu ik erover praat hoor ik die muziek weer.”

Vakantieland: “Italië. Prachtig land. Overal. Noord Italië. Umbrië lekker ruw, Toscane, Rome. Maar in de winter naar Gambia is ook fijn. Lekker warm en we kennen daar verschillende mensen. Zo’n vakantie is ook een soort van les in nederigheid. De mensen die wij daar kennen zijn zo optimistisch en blij met weinig, soms met niks. We gaan ook graag naar de Moezel. Dichtbij en mooi. En lekker thuis, hier in Plasmolen, vind ik tegenwoordig ook helemaal prima!”

Sport: “Ik ben niet van de sport. Ik beweeg omdat het moet. Zit op een gymclub hier in de buurt. Niet van harte, maar als ik dan thuiskom ben ik altijd wel blij dat ik ben geweest. Sinds kort heb ik een stappenteller op m’n telefoon. Een soort van geweten… Voel regelmatig een soort van schuld omdat ik volgens het apparaat niet genoeg heb gelopen. Die teller krijgt het toch mooi voor elkaar dat ik dan nog een rondje maak. Kreeg juist vandaag een soort van applaus en compliment vanuit het apparaat: Had tien kilometer gelopen met de meerculturenwandeling Wandelen op Woensdag.”

Wens: “Dat Frans en ik en de mensen om ons heen niet ziek worden en dat die mondkapjes snel verleden tijd zijn. Maar onlangs met die vrieskou vond ik dat ding wel lekker warm, trouwens.”

En als we nu niet snel iemand kunnen vinden om de interviews te doen voor Sponsor in de Spot?
“Die meldt zich vast snel.”
Als dat niet zo is?
“Ik heb mijn keus gemaakt, maar je kunt altijd bellen, Frank. Je weet, schrijven is mijn hobby.”

Share Button

Klein geluk

Geplaatst op door

Herinnering

We staan voor de spiegel.
Lachen naar elkaar.
“Hoe voelt dat moeder, bijna 93?”
Ze kijk weg. Zegt: “Wat stel jij toch altijd gekke vragen. Hoe voelt dat bij jou dat je 67 bent!?”
Ik wil zeggen dat ik dat niet voel.
Zij leest mijn gedachte. Wacht niet op antwoord.
“Nou, zo voelt het bij mij ook. Gewoon. Niks bijzonders.”
Kijkt weer in de spiegel: “Doe je kraag es goed.”
Ik frommel wat aan m’n jas. Stel nog een vraag: Denk je nu je ouder bent, veel ouder, want dat ben je moeder, er vaker aan dat leven ophoudt? Dood komt?”
“Kind, schei toch uit.”
“Nou ja, bijna 93… Het houdt een keer op. Dat houdt mij bezig, of je dan leeft met de dag, of zo. Dat mag ik toch wel vragen.”
“Weljaat.”
Stil.
Kijkt mij aan in de spiegel: “Ik heb het prima naar m’n zin, Jij toch ook? Leef jij met de dag? Nou, ik ook niet. Daar hebben we zelf niets over te zeggen. Dat weet je.”

De liftdeuren gaan open.
Met haar rollator loopt ze haar wijde wereld in.

Ze kijkt om. “Kom Geert, waar blijf je nou?”

Share Button

Tom Wienhofen. Sponsor in de spot!

Geplaatst op door

Sponsor in de Spot

Tom Wienhofen

eigenaar van

Megens Elektrotechniek Milsbeek

&

SEEF Beveiligingstechniek Milsbeek

 

“Hoe komt het dat je succesvol bent?”

Met een grote gulle lach zegt Tom: “Puur geluk!”

De verjaardag van de Sint wordt goed gevierd bij Megens in Milsbeek. Vrijdagmiddag 23 november heb ik een afspraak met Tom Wienhofen. Angelique, de vrouw van Tom is druk in de weer om de kantine te versieren.  Tom vertelt: “Vanavond vieren we Sinterklaas. Twee Pieten komen cadeautjes brengen voor de kinderen van onze medewerkers. We vieren traditioneel, met liedjes, pepernoten en spelletjes. Vorig jaar was dat een speurtocht door het bedrijf en vanavond spelen we een Sint Pub Quiz. Dit jaar zijn er negentien kinderen, gelovig en ongelovig. De kinderen of hun ouders maken een verlanglijstje en leveren dat bij ons in. Angelique assisteert de Sint, zij koopt in, organiseert en maakt er een mooi feest van. En natuurlijk zijn ook alle vaders en moeders die bij ons werken van de partij. Mooi om met elkaar te vieren. Kerst vieren we ook. Altijd op de vrijdag voor 1ste kerstdag.  Dan gaan we met de medewerkers lekker eten en drinken. Ja, met de partners erbij. Altijd gezellig. We kiezen ieder jaar een ander restaurant.”

In de crisisperiode moest Tom impopulaire maatregelen nemen. Mensen ontslaan en geld bestemd voor sponsoring voor andere zaken gebruiken. Maar gelukkig is de crisis voorbij en is Megens weer terug als Sub Sponsor bij Groesbeekse Boys.

‘Megens Milsbeek’ Voor veel mensen in de regio een begrip. Het elektrobedrijf biedt diensten op het gebied van installatie, veiligheid, duurzaamheid, comfort en service & onderhoud en heeft drie divisies. SEEF Beveiligingstechniek, Megens Service en Onderhoud en Megens Projecten. SEEF Beveiliging heeft een operationeel directeur. De andere divisies hebben projectleiders. Allemaal mensen met kennis en jarenlange ervaring. Totaal 34 medewerkers, 31 mannen, 3 vrouwen. Medewerkers die er zin in hebben en het een uitdaging vinden om in oplossingen te denken en doen.

Megens richt zich op bedrijven en utiliteit en bedient een regio van circa 50 kilometer rond Milsbeek. Maar ook de particulier kan bij hen terecht. Zeker ook wat SEEF Beveiligingstechniek betreft. Want wie wil er nu niet safe wonen? Kijk voor meer informatie (en vacatures) op www.megensbv.nl of www.seefbeveiliging.nl

Waar droomde je van als kind, Tom?

“Van krokodillen onder het bed! Haha, nee, nergens van. Ja toch, nu ik erover nadenk: toen ik een jaar of veertien was droomde ik er soms van om dj te worden. Al vroeg had ik interesse in radio en elektrotechniek en bouwde ik zelf discolampen. Met een Tl-starter!  Dat flikkerde mooi. Maar soms sloegen de stoppen door en zaten we in het donker.” 

Gadgets.

Vanaf zijn twaalfde jaar had Tom vakantiebaantjes en spaarde zijn geld. Toen hij genoeg geld had kocht hij rond z’n veertiende zijn eerste stereotoren bij van Benthum in Groesbeek.  Het laatste nieuwe model. “Wat was ik er blij mee! Ik ben nog steeds gek op Gadgets.”

Zo nu en dan hoor ik een piepje vanaf z’n pols en zie hem dan tersluiks naar zijn horloge kijken. Hij laat het me zien. “Dit is zo’n Gadget. Een Apple horloge. Dat ding geeft naast de tijd zoveel meer! Ik kan er alles mee. E-mail lezen. Sociale media. Telefoneren. Maar wat ik ook belangrijk vind: Hij meet mijn hartslag en BMI en geeft ook aan of ik te veel zit, of te weinig passen maak. Dan krijg ik een tip of een opmerking. Bijvoorbeeld. ‘Je zit te lang.’ Ja, behoorlijk prijzig ding.”

Zitten is het nieuwe roken.

“In de kantine hebben wij ook een aantal statafels. Met de mensen die ’s morgen vanuit Milsbeek vertrekken drink ik daar om zeven uur een kop koffie. Dat doen we staande. Ook wordt er dan staande overlegd. Ik bemoei me weinig met de directe aansturing. Dat doen de projectleiders. Mijn taak is vooral organisatie en acquisitie. Maar als het nodig is, dan help ik ’s morgens graag mee om auto’s in te laden zodat de medewerkers op tijd kunnen vertrekken.”

Trots op je bedrijf?

“Ja! Zeker. Hartstikke trots. Ook op de medewerkers. En op dat onder mijn directie SEEF Beveiligingstechniek is ontwikkeld en uitgerold en dat ook die tak het goed doet. En dat we over de hele breedte innoveren en investeren in duurzaamheid en ook onze klanten adviseren om dat te doen.”

Hoe komt het dat je succesvol bent?

Met een grote gulle lach: “Puur geluk!” Dan serieus: “Geluk is een factor. Ik heb het geluk gehad dat de vorige eigenaar mij toentertijd gevraagd heeft mede-eigenaar te worden. Ik was toen pas 23 jaar. En dat Angelique mij alle ruimte heeft gegeven en geeft. Tien jaar heeft zij ieder dag keihard meegewerkt. Sinds een jaar staat ze weer voor de klas. Dat doet ze het liefste, maar daarnaast doet ze hier ook Personeelszaken. Dat is een hele klus.

Ik werk hard. Dat heb ik van huis uit heb meegekregen. Ook dat je altijd je afspraken moet nakomen. Dat is een basis. Ik kom uit een familie van ondernemers. Ik heb altijd het goede voorbeeld gehad en werk met een goed team. Dat alles werkt mee aan succes.”

Leren uit de boeken ging bij Tom niet van een leien dakje. “Ik ben en man van de praktijk. Na de lts heb ik op het ROC een 4–jarige algemene opleiding techniek gevolgd.  2 jaar theorie en 2 jaar praktijk. Toen ik dat diploma op zak had, vond ik het voor dat moment genoeg. Ben toen, dat was in 1995, aan het werk gegaan bij Megens in Middelaar als monteur/tekenaar. 23 jaar geleden.  Mijn eerste en enige werkgever. Met durven ondernemen, doorzettingsvermogen en hard werken kan je ver komen.”

Wat vind je van jezelf in drie woorden?

Zegt voor zich uit: “Wat vind ik van mezelf… Daar vraag je me wat. Tja… ” Denkt na. Dan, met een brede lach: “Humor. Ik heb humor. Er is altijd wel wat te lachen. Ja, ik vind mezelf wel een vrolijke vent. Maar eigenlijk moet je dat aan iemand anders vragen.”

Dan weer even stil. “Tja… Raar om dat van jezelf te zeggen. Rustig. Harde werker. Doorzetter.”

Rustig? Hoe uit zich dat?

“Soms is er paniek, moet er snel een oplossing worden gevonden. Ik ben dan degene die kalm blijft en anderen ook weer rust geeft.” 

Op het goede moment klopt Boyslid Stefan Vullings op de deur van de spreekkamer en steekt zin hoofd om de deur.

Stefan, Tom is vrolijk? Heeft humor?

Stefan met een brede grijns: “Nou…”

Hij is een aardige werkgever? Geeft rust?

Stefan: “Nou…”

Ze hebben er samen pret om, kennen elkaar al lang. Stefan heeft Tom zien komen, is in februari 2019 al 30 jaar in dienst. Grapjes over ‘het gouden horloge,’ rollen over en weer.

Oké, ik heb het gehoord. Je bent een goede en aardige werkgever.

“Ik vind het belangrijk om iedereen in z’n waarde te laten en erop aan te sturen dat onze medewerkers zich blijven ontwikkelen en dat je plezierig met elkaar omgaat.” 

NOG MEER TOM: 

Getrouwd met: Angelique en ik zijn bijna 26 jaar bij elkaar, maar we zijn niet getrouwd. We komen allebei uit Middelaar. We woonden bij elkaar in de straat. We hebben drie kinderen. Een zoon van 14, en twee dochters, een van 12 en een van 8 en we wonen nog steeds in Middelaar.

Middelaar: “Prachtig! De Grote Siep. Het dorp. Hechte gemeenschap. Maar ik merk dat ook mensen van buiten er goed kunnen aarden. Mijn vader komt van Plasmolen, uit het Zevendal op de Jansberg. Vandaar de berg over en je zit op de Grafwegen. ‘k Heb nogal wat familie in Groesbeek.”

Roos. Orchidee of Dahlia. Welke kies je en waarom?

“Orchidee. Heb ik goede herinneringen aan. Mijn vader geeft die altijd aan mijn moeder op hun trouwdag.”

En als je zelf een van die drie mag weggeven?

“De Roos! Die is dan voor Angelique.”

Je geeft Angelique regelmatig rozen?  “Te weinig. Dat moet ik veel vaker doen.”

Mooi boek: “Da Vinci code van Dan Brown.”

Kinderboek. Goede herinnering aan: “Oorlogswinter van Jan Terlouw. En weet je wat zo leuk is, mijn zoon heeft het ook gelezen en vindt het ook mooi. Hij is ook geïnteresseerd in de 2de Wereldoorlog.”

Autoradio staat op: “Radio 2. Gewoon lekkere muziek zonder te veel kletspraat. Soms op Veronica.”

Hobby: “Recreatief mountainbiken. Samen met mijn vriend Bart Voss van J&B Groenprojecten uit Milsbeek. Bij mooi weer op zondagmorgen rond acht uur op de fiets en dan een toertje van een uur of drie.”

Ajax of Feyenoord?

“Geen van beiden. PSV. Angelique is voor Ajax. En fanatiek. Mijn zoon ook. Haha, voetbal geeft dus nogal eens rumoer in huize Wienhofen.”

Eet graag: “Veel. Te veel.”  Grinnikend: “Daardoor klopt mijn BMI niet bij mijn lengte.  Ik ben serieus mijn eetpatroon aan het veranderen.  Dat moet lukken!  Er moeten kilo’s af.  Ik eet graag Italiaans en dat dan het liefst in Italië. Dat is ook mijn meest favoriete vakantieland. De Adriatische kust, ter hoogte van Montefiore. Prachtig! De natuur, de mensen, het eten. Zo puur nog en authentiek.”

Het belangrijkste in je leven buiten je gezin, familie en gezondheid?

“Dat is voor mij wel het belangrijkste! Maar als ik die niet mag noemen dan is het de zaak.”

En droom je er dan al van dat de kinderen later in het bedrijf komen? “Nee hoor. Die moeten gaan doen waar ze goed in zijn en hun hart volgen. Maar als hun hart volgen betekent dat ze een of andere trendy opleiding willen gaan doen waar ze vervolgens geen kant mee op kunnen, dan zal ik dat niet toejuichen. Dan zal ik er alles aan doen om hen op andere gedachte te brengen.”

Wens: “Fijne feestdagen en vooral een gezond nieuw jaar! Verder heb ik geen grote wensen. Als het blijft zoals het is en de openstaande vacatures goed krijg ingevuld, ben ik een gelukkig mens.

En, hij zegt het met pretogen: “iedere dag een lach!”

Met plezier geschreven voor Schup Is, clubblad van RKSV Groesbeekse Boys

 

Share Button

Anneleen

Geplaatst op door

30.7.2018. Daar is ze! Kijkt verwachtingsvol. Ze schrijft graag. Via via komt ze op mijn pad. ‘Wil jij een uurtje met haar praten. Leuke meid. Ze wil zo graag, maar ze denkt dat ze niet goed genoeg is,’ appt vriendin met coachingbureau. ‘Wat schuift het?’ App ik terug. Wie schrijft die blijft, nietwaar?

‘Spreek dat maar zelf met haar af.’ Zo gezegd zo gedaan. En zo zitten we samen onder de parasol in mijn achtertuin. Ze is jong en mooi en onzeker. Dat laatste vindt ze vooral zelf! Daar merk ik niets van. Ze blaakt! Ze straalt, leest graag en ze kan schrijven, daar zijn we het snel over eens. En ze wil graag vertalen. Het liefst vanuit het Engels naar Nederlands. Dat kan ze ook! ‘Maar daarvoor heb ik geen diploma’s.’
‘Nou en! Wat weerhoudt je?’ In volle vaart zet ze 10 beren op de weg.
‘Wil je wel?’
‘Ja! Zeker. Maar eigenlijk ben ik verlegen, werk ik liever op de achtergrond en nu zeg jij dat ik mij meer zichtbaar moet maken. Dat durf ik niet zo goed.’ Haar onzekerheid is mij niet vreemd. Ik hoor een echo van jaren geleden… ‘Hoeveel mensen moeten nog zeggen dat je schrijven kunt? Je kunt het! Ga ervoor!’ Ik geef haar een klein zetje in de rug. Daar gaat ze. Lacht. Is blij. Ik ook.

Je kunt met teksten een glimlach toveren, of een ergernis oproepen. En weet lieve Anneleen Olbrechts soms ligt jouw tekst nog dezelfde dag in de kattenbak en piest de kat erop. En toch blijft schrijven leuk. Maar je moet er wel wat voor doen. Schrijf- en vertaalopdrachten komen niet automatisch naar je toe rollen. Werk aan je winkel! Laat weten dat je bestaat. Onderneem! Plezier en succes gewenst. 🙂 Wie schrijft die blijft! Ik ga je volgen.

Share Button

Meer kennismaken met de familie Verstraaten uit Ghana

Geplaatst op door

Door de jaren heen, zag ik ze zo nu en dan in de kerk. De blanke vader, donkere moeder en de vier kinderen in een mooie melkchocoladetint. Een paar jaar geleden had ik een kort praatje met de vader en daardoor wist ik dat ze in Ghana wonen en regelmatig naar Groesbeek komen.

Afgelopen september zag ik ze weer. Wat waren de kinderen groot geworden! En wat luisterde ze aandachtig. Michelle, het grootste meisje maakte aantekeningen in een schrift. Ze zong mee, las mee en tijdens gebeden sloot ze haar ogen. Na de dienst maakten we een praatje en ik zei dat ik haar aandacht in de dienst en dat van haar zusje en broers bijzonder vond. Michelle vertelde dat als je aantekeningen maakt je beter naar de preek luistert en de preek beter onthoudt.“En lees je die aantekeningen dan ook na?” “Nee…, niet altijd. Soms wel.” Ze vertelde ook dat ze thuis onderwijs krijgt van haar moeder. Haar zusje en broertjes ook.

“Wil je daarover vertellen?” Dat wil ze! En zo zaten we op zondag 8 oktober na de kerkdienst, met de hele familie aan tafel en hadden een vrolijk gesprek.

Van rechts naar links: Selma. Johnathan, Mabel, David, Timothy en Michelle. Marijke Bleeker maakte de foto.

“Ik vind jullie wel bijzonder.” Zes lachende gezichten. “Bijzonder?” Moeder Mabel, vrolijk en met blauwe vlechten: “Vind je ons een gekke familie?” “Een beetje…” We lachen erom. “Bijzonder hoe jullie leven en doen. Onderwijs thuis, zelfstudie, kerkdienst thuis, studeren in het buitenland, veel reizen.”

“Voor ons is wat wij doen gewoon.” Er ontspint zich een leuk gesprek, maar misschien doordat we het meest Nederlands spreken voelt Johnathan zich wat buitengesloten? Hij wil actief meedoen! Maar hoe doe je dat als je tien bent, de Nederlandse taal niet helemaal goed verstaat en die amper spreekt?

In het Engels: “Papa, vertel eens van dat ik geadopteerd ben.”

Michelle: “O Johnathan!”

De andere kinderen grinniken. “Dat is niet waar hoor.”

“Vertel eens.” Johnathan lacht een beetje verlegen.

Michelle: “Johnathan dat is een grapje van ons, dat weet je. Je weet dat we je daar alleen maar mee plagen, soms.” Papa lacht. Mama Mabel ook en zegt: “Johnathan laat je oorschelp zien? Kijk naar de mijne! Precies dezelfde, met dat kleine deukje erin.” Ze aait hem over de bol en zegt: “Jij bent echt mijn zoon, ons kind, dat weet je goed. Je doet een beetje gek.” Lachend naar mij; “Zie je wel, een beetje gekke familie.”

Haha, even alle aandacht voor Johnathan! Hij lacht ondeugend.

Mooi gezin

Vader David Verstraaten is geboren en getogen in Groesbeek en is de broer van Andy Verstraaten, de man van Chioma Verstraaten. Over Chioma hebt u in het zomernummer van TOV kunnen lezen.

Moeder Mabel komt uit Ghana.

Dochters: Michelle 15 jaar en Selma 13 jaar.

Zonen: Timothy 11 jaar en Johnathan 10 jaar.

Regelmatig komen ze naar Groesbeek. “Soms twee keer per jaar.” Dan wonen ze in een vakantiewoning en zijn dan ook vaak bij de moeder en andere familie van David. Sommigen van u weten het vast nog? De winkel Pievered in het dorp? Die winkel was van zijn ouders. Ruim 20 jaar geleden kwam David vanuit Groesbeek voor zijn werk in Kameroen terecht. Hij was net afgestudeerd, wilde letterlijk en figuurlijk zijn horizon verbreden en ging een nieuwe toekomst tegemoet als boekhouder in Afrika. Na 2,5 jaar veranderde David van werkgever en kreeg een nieuwe baan in Ghana.

“Papa vertel eens van hoe jij en mama elkaar toen hebben ontmoet?” 

David: “Wij zaten in hetzelfde vliegtuig. Ja, naast elkaar. Ik had een week doorgebracht in Ghana bij mijn nieuwe werkgever om ingewerkt te worden. Na die week was ik op weg terug van Ghana naar Kameroen om mijn werk daar af te ronden. Mabel was op weg van Ghana naar Kenia voor een schoolproject. Na een tijdje ging zij met iemand anders praten. Wég was ze! Maar in Lagos moesten we allebei overstappen, toen zag ik haar weer. Omdat onze vlucht vanuit Ghana vertraagd was, waren onze aansluitende vluchten vertrokken! Daar stonden we. Zo kwamen wij weer met elkaar in gesprek.”

Ook de kinderen vinden het leuk weer te horen hoe hun ouders elkaar ontdekten.

“En toen?”  David Lachend: “Twee dagen duurde het oponthoud in Lagos. En zo is het gekomen.” David en Mabel werden verliefd, wisselden telefoonnummers en adressen uit en nu zit de hele familie hier aan tafel in de kerk! Morgen vertrekken ze, na een maand Nederland, weer naar Ghana.

“Wat wij thuis gaan missen?” Daar zijn het alle kinderen het snel over eens. “Hagelslag!” “Er gaan voorraden mee?” “Nee, want als wij dan weer hier zijn, vinden we dat dan weer extra lekker.”

Michelle spreekt en verstaat goed Nederlands. Dat komt ook omdat de familie drie en een half jaar in Nederland, in Tegelen, heeft gewoond en zij en Selma daar naar school zijn geweest. Haar broertjes kunnen wel Nederlands verstaan, maar niet gemakkelijk spreken. Mabel onderwijst haar kinderen thuis. Enthousiast: “Ja, dat gaat heel goed!” Dat vinden de kinderen ook! Daarnaast studeert zij zelf psychotherapie. Een opleiding van vier jaar. “Zo’n zes keer per jaar ga ik daarvoor twee weken naar Londen. Twee jaar zijn al voorbij! Ja ja, mijn studie gaat ook goed.”

“Wij leren veel van mama. En ook van papa. Ja, dat is leuk. Nee, we hebben geen vaste lestijden.” Mabel bevestigt dat vrolijk: “O nee. Soms zijn de lessen pas in de avond. Dan vertel ik ze bijvoorbeeld over een bat die laag overvliegt. Hoe noem je die ook al weer in het Nederlands? O ja! Een vleermuis! En dan vraag ik of ze de volgende dag een vleermuis willen tekenen en informatie over vleermuizen willen verzamelen. Hoe leven vleermuizen? Wat eten ze? In welke landen komen ze voor?  En als ze dan alle opdrachtjes hebben gedaan, dan praten we daar met elkaar over. Maar als we overdag naar de markt gaan, dan leren we ook! Dan vertel ik ze over de groenten en de vis die we kopen en we rekenen. Ze leren van de dingen van het leven en zoeken veel op via internet. En ze leren ook van elkaar. Alle onderwerpen lopen door elkaar en ieder kind pikt er van op.” Met een stralende lach: “Van alledaagse dingen kan je veel van leren hoor.” Trots: “Michelle slaagde royaal voor Level A, vwo-niveau, Engelse variant. Volgend jaar gaat zij naar de universiteit. Dit jaar is zij ‘vrij’ om haar zusje en broertjes te helpen met hun school en ook om wat andere projecten te doen zoals het schrijven van verhalen.”

Ghana ligt in West-Afrika. Het land heeft een oppervlakte ongeveer gelijk aan 6 x Nederland en het grenst aan Burkina Faso, Ivoorkust en Togo. Het klimaat is tropisch met een gemiddelde temperatuur van 30 graden Celsius. De kustlijn is 539 kilometer en volgens Wikipedia wonen er in Ghana, telling 2016, 26.908.262 inwoners. Ghana heeft veel natuurlijke rijkdommen: goud, aardolie, cacao, hout, industriediamant,  mangaan, bauxiet, vis, rubber, palmolie, en waterkracht.

Engels is de officiële taal en daarnaast bestaan er tientallen verschillende inheemse talen. In de directe woonomgeving van de familie Verstraaten worden verschillende stammentalen gesproken die de kinderen niet beheersen. Daarom krijgen zij de lessen thuis en hebben daardoor weinig vriendjes in de buurt. “Maar die hebben we wel hoor! We gaan ieder jaar een week op zomerkamp met kinderen van de kerk. Dat is erg leuk.”

Jullie gaan in Ghana ook naar de kerk? Michelle: “Soms. Als de dienst in het Engels is. Meestal houden wij de kerkdienst thuis. Maar mama gaat soms wel naar de lokale kerk waar stammentaal wordt gesproken. Zij kan dat verstaan. Wij niet. Papa ook niet. Papa luistert soms naar een dienst via Internet en dan houd ik met mijn zusje en broertje een kerkdienst. We zingen, bidden en lezen uit de bijbel en praten daarover.” Michelle laat zich inspireren door het bijbelstudieboek On the way. “Daarin staan ook opdrachtjes die we dan samen doen.” “Je zusje en broertjes doen mee zonder te morren?” “Ja hoor!  Onze viering duurt ongeveer een uur.” “En dat doen jullie iedere zondag?” Dat doen ze!

David: “Van huis uit ben ik katholiek. Door mijn vrouw ben ik het geloof anders gaan beleven. Als we in Groesbeek zijn, vinden we het allemaal leuk om hier de kerkdienst te bezoeken.”

“En hoe vieren jullie kerst?” Ook dat doen ze thuis en dan maken daar ook een studieproject van. “Vorig jaar maakten we een kerst ABC. Bij iedere letter van het alfabet moesten we een woord zoeken dat te maken had met kerst. Bijvoorbeeld, bij de A, het woord Angel. (Engel). En dan moesten wij via internet alles opzoeken over engelen. En zo met alle letters. Ja, dat was leuk. Met kerst geven we elkaar cadeautjes. Dan maken we iets voor elkaar, we haken of knutselen iets en we maken kerstkaarten.”

Vanuit Ghana krijgt u de groeten van de familie Verstraaten en wensen zij u een plezierige kerstfeest en vrolijk Oud en Nieuw. 

Tot ziens in 2018! 

Geschreven voor decembernummer TOV Mirjám, maandblad van de protestantse gemeente Groesbeek

 

Share Button