Ontmoeting – Alcoholtest

Gezien? Die foto op www.ikpas.nl?  die man met z’n tas met lege flessen bij de glascontainer? Toen ik die foto zag moest ik denken aan de meneer die ik vorig jaar ontmoette hier in de regio. Daar schreef ik toen over. Nog steeds actueel.

We praten over koetjes en kalfjes. Dan zegt hij:  “Ik heb die drinktest gedaan. Die bevestigde wat ik al wist. … Iedere morgen neem ik mij voor om niet te drinken. Of in ieder geval niet meer dan twee. Maar halverwege de ochtend ben ik weer fit en verdwijnen mijn goede voornemens. Bij de lunch neem ik dan weer een wijntje. Zit ik daar in m’n eentje aan de wijn. ’t Worden er altijd twee… Minstens. Ik baal d’r van!”

Ik zie dat het hem ernst is. Vraag: “Wil je vertellen hoeveel je drinkt?”

“Met regelmaat gaan er drie flessen per dag open.” Half verontschuldigend lachend: “Ik vind het zo verrekte lekker en ik word er niet dronken van. Mijn vrouw merkt niks, die drinkt één of twee glaasjes met me mee en gaat rond tien uur naar bed.”

Zijn vrouw werkt nog. Hij is sinds een jaar gepensioneerd; kijkt terug op een leuke baan als manager. “Ook toen ik werkte dronk ik te veel volgens de drinktest. Maar sinds ik niet meer werk drink ik steeds eerder en steeds meer.” Lege flessen verstopt hij achter de keldertrap en gooit ze in de container als zijn vrouw niet thuis is. “Dat stiekeme, dat geeft zo’n rotgevoel. De actie 40 dagen zonder alcohol heeft mij aan het denken gezet. Ik wil minderen! Ik doe mee!”

Vragen over je eigen alcoholgebruik of dat van een ander, wil je meer informatie over alcohol(verslaving) of zoek je informatie over cijfers en wetgeving?Stel je vraag anoniem bij de Alcoholinfolijn.

Tekst: Gerie van der Land-Zijderveld – www.schrijverij-gerie.nl

IkPAS = 40 dagen zonder alcohol
www.ikpas.nl

 

Share Button

LEVEN IS LEF – ‘Wat zeg je?’

 HEB HET LEF OM EEN GEHOORAPPARAAT TE DRAGEN

‘Wat zeg je? Een gehoorapparaat!? Welnee kind, nergens voor nodig. Jij moet duidelijker praten, je mompelt tegenwoordig zo, daar moet je op letten.’

Op internet lees ik dat ouderdomsdoofheid meestal optreedt vanaf het vijftigste levensjaar, maar dat het ook al eerder kan beginnen. Lees ook dat niet iedereen er last van krijgt, maar dat uit onderzoek blijkt dat ongeveer de helft van de 75-plussers last heeft van slechthorendheid.

Ik merk, dat het woord gehoorapparaat niet alleen voor mijn moeder een beladen woord was, maar dat voor veel mensen het geval is. Toen bij haar, na jaren, de kogel door de gehoorapparatenkerk was, ze schaamte had overwonnen en de gehoorapparaten goed waren ingesteld was ze blij! ‘Als ik het had geweten dat had ik het eerder gedaan! Ik hoor de gaspitten weer branden en de klok tikken. En ik hoor de vogels weer!’ En dat gemompel van mij  viel nogal mee.

Hoe is het met uw gehoor?

Everhard Scheltinga uit Middelaar (67 jaar) lacht breeduit. ‘Goed! Dankzij mijn gehoorapparaten. Wat leuk, dat je moeder dat ook zei, dat van die gaspitten de klok en dat gemompel. Dat had ik net zo!’

We wandelen door zijn tuin. Het ritselt en ruist.  Vogels fluiten. ‘Zo fijn, dat ik die geluiden ook weer hoor. Goede communicatie en omgevingsgeluiden zijn zo belangrijk. Ja, mijn gehoorapparaten maken mijn leven aangenamer.’

‘Wat zeg je?’ Zo rond zijn 58ste merkte Everhard dat hij dat steeds vaker vroeg aan zijn partner en ook aan zijn leerlingen op de school waar hij lesgaf. ‘Dat vond ik niet leuk. Niet voor mijzelf en zeker niet voor hen, maar ik bedacht toen nog niet dat het aan mij zou kunnen liggen.’ Langzaam maar zeker werd hij zich er bewust van dat het wél aan hem lag. ‘Dat vond ik geen fijne constatering.’

Op enig moment ging hij als mantelzorger met zijn moeder voor een controlebezoek naar de audicien. Daar werd hem de mogelijkheid geboden om een gehoortest te doen. De uitslag bevestigde wat hij al wist.  Het duurde nog ruim twee jaar voor hij gehoor gaf aan het advies om gehoorapparaten te kopen. ‘Maar nu ik ze heb, ben ik er, net als jouw en mijn moeder, blij mee.’

Mariska Derksen is dat ook! Zij is 47 jaar.  Vier jaar geleden merkte zij de veranderingen in haar gehoor op. ‘Ik vond het verschrikkelijk. Een gehoorapparaat, ik moest er niet aan denken!’ Nu, vier jaar later zegt ze: ‘Een paar weken geleden heb ik de stap gemaakt. Ik vond het niet gemakkelijk en heb heel wat moeten overwinnen, maar ben er nu blij mee. Alle lezers wens ik toe dat zij het lef hebben om bij gehoorverlies hun schroom eerder te overwinnen en direct actie te nemen. Fijn hoor, als je alles weer hoort!’

Leven is lef verschijnt in opdracht van Malderburch Welzijn Ouderen, gemeente Heumen. Vragen over gehoorverlies? Bel tijdens kantooruren naar 024 – 357 05 70.

 

Share Button

RARE WEEK

40 DAGEN ZONDER ALCOHOL = IKPAS

Rare week. Droef en blij. Allerlei redenen om te klinken en te t(r)oosten. Op een voltooid leven, of op een nieuw. Op de overwinning. Op het weerzien. Verschillende facetten van het leven kwamen langs deze week en steeds keek Alcohol om de hoek. Bij het afscheid van mijn moeder. “Je neemt nu toch wel een glaasje?” PvdA LOKAAL SOCIAAL wint. En niet zo’n beetje! “Daar drink je er toch wel eentje op!?” Kindje geboren. “Natuurlijk proost je mee op het nieuwe leven.” Weerzien met vrienden. “Wat doen we? Wit of rood?” In welke situatie ook, steeds is er alcohol. En steeds moedigen mensen je aan om er eentje te nemen, dat valt extra op als je meedoet met de actie. Het is alweer klaar! Die 40 dagen zijn voorbij gevlogen. Weer een positieve ervaring. Hier in huis was het een fluitje van een cent. We dronken water, koffie, thee en we ontdekten dit jaar dat een 0,0% biertje best lekker drinkt. “Natuurlijk mineraalwater, gerstenmout, hop.” Hoe gezond klinkt dat!  We beseffen goed dat het gewoon een soort van suikerwater is dat gezellig schuimt en dat dat dagelijks drinken ook niet gezond is.

In mijn hoofd haar vrolijke stem. “Alles met mate, kind.” Komt goed moeder!

Gedurende de actie 40 dagen zonder alcohol = IKPAS schreef ik in opdracht van Malderburch Centrum voor Welzijn Wonen en Zorg en Stichting Gezondheidscentrum De Kroonsteen – De Vuursteen in Malden, gemeente Heumen en gemeente Mook en Middelaa, 6 columns.  Dit is column 6 en hiermee sluiten we de actie.

 

www.ikpas.nl

Share Button

GEWOON VOLHOUDEN (WEEK 5)

We dronken graag samen een glaasje. ’s Avonds, gezellig bij een spelletje rummikub. Maar rond haar negentigste jaar nam mijn moeder de beslissing: geen alcohol meer. “Stel je voor als ze me vinden en ik ruik naar drank.” We lachten samen om haar argument. “Welnee moeder, u gaat nog lang niet dood.”

“Kind, er is er maar één die dat beslist, maar of ik wel of geen alcohol drink, dat beslis ik zelf!” We rummikubten zonder alcohol en ook dan won zij de meeste spelletjes. En als ik bleef slapen, dronken we thee en thee en werd het ook altijd laat. “Nee hoor, zei ze dan, ik mis de alcohol niet.”

De daaropvolgende jaren volgde ze  mijn deelname aan de actie op de voet. En bij herhaling zei ik: “U hebt gelijk moeder, ik mis de alcohol ook niet, maar soms zijn er situaties dat ik wel graag een glaasje zou lusten.” “Niet aan toegeven. Gewoon volhouden. Die 40 dagen zijn zo om,” zei ze dan.

Op dag 30 van de actie, terwijl de zon schijnt en de vogels fluiten gebeurt waar zij bang voor is. Ze vinden haar.

Aan het einde van een dag vol schrik, droefheid en saamhorigheid zeg ik hardop tegen mezelf: “Dit is nou zo’n situatie, mama.” Bijna ging ik overstag, maar in mijn hoofd klinkt haar stem: “Niet aan toegeven. Gewoon volhouden.” www.ikpas.nl

Share Button

Over een beetje vakantie 

Een spiksplinternieuwe! Lichtblauw. Papa lachte wat. Beetje trots. Buren kwamen kijken. Mama droeg een gebloemd schort over haar jurk. Op dat schort zat een zak, zo was de poetsdoek altijd dichtbij. Ze poetste een denkbeeldig pluisje van de motorkap. Zei: ‘We moeten er zuinig op zijn.’ Het was onze eerste personenauto. En het was ook een van de eerste in de buurt.De zon scheen. Ze opperde: ‘Misschien kunnen we er een keer mee naar ‘t strand.’ Daar was ik nog nooit geweest! We bedelden: ‘Ja papa? Naar zee? Een beetje vakantie? … Papa?’ ‘Misschien zaterdag.’ Ik wist amper wat vakantie was, maar kon er bijna niet van slapen.

Op zaterdag kwam mijn vader meestal pas rond een uur of vier ‘van ’t land’.   Maar vandaag ging hij na het middageten niet meer terug. We gingen! De Ford Anglia werd uit de schuur gereden. Die straalde. Ik ook! Grote zus en ik op de achterbank. ‘Stil zitten, nergens aankomen en mooi naar buiten kijken.’ Zitten op een plaid, een tas met boterhammen en aanmaaklimonade tussen ons in. Kleine zus voorin bij mama op schoot.

‘Zijn we er al?’ De zee zien en schelpen zoeken. Ik kon er bijna niet op wachten. ‘Niet zeuren. Let op. Kijk, hier staat het bord: Hoek van Holland, zien jullie wel?’ Even later zag ik het bord ‘strand’.  Vader rookte Hunter sigaretten en reed richting zee.

‘Jan, zo ver het strand oprijden? Kan dat wel?’‘Je denkt toch niet dat ik hem zo maar ergens neerzet!?’ Het was niet druk. De zon was achter een wolk verdwenen. Wauw! Schelpen. Binnen de kortste keren was de emmer vol, de tas met broodjes leeg en kwam het water van de zee dichterbij…

‘We moeten gaan Jan.’ De motor raasde…‘Niet zoveel gas Jan! Komen jullie er maar uit.’ Van een afstandje keken we toe. Het duurde en duurde voordat mama papa en ’t Fordje had uitgegraven. Ze mopperde. Was bijna net zo razend als de motor. ‘Ik zeí nog…!’

Op de terugweg rookte vader een Agio sigaar, mokte moeder nog wat na en ik hield de grootste schelp aan mijn oor, hoorde daarin het ruisen van de zee. Beetje vakantie. Herinnering om zuinig op te zijn.

Foto: Patricia Rehe. illustratie: Christine Bornfeld

Share Button