Mooie verhalen van Maatjes Heumen

Goede maatjes door perfecte match

Waardevolle tijd

“Met een uur in de week kan je het leven van iemand in je buurt al leuker maken! Daarmee maak je ook je eigen leven leuker en waardevoller. Je moet natuurlijk iets doen wat je past. In Malden wordt altijd gekeken naar een goede match.  Mijn hart ligt bij mensen met een verstandelijke beperking. Kiki en ik, dat was meteen goed. Ja hè, Kiki? Mijn uren met haar geven mij energie. In de anderhalf jaar dat ik haar ken is zij speciaal voor mij geworden. Wij horen bij elkaar. Mijn vriend en ook mijn familie en vrienden weten dat. Kiki is volgens mij de enige in haar woongroep die een maatje heeft. Van harte hoop ik dat meer maatjes zich melden. Maatje zijn is fantastisch!”

Enthousiast vertelt Judith haar hoe zij het ervaart om maatje te zijn van Kiki.  Judith is student voeding en diëtetiek en is via het Oranjefonds maatje geworden in Malden. Zij vindt het fijn om iets te doen voor andere mensen. Stellig zegt ze: “Eigenlijk vind ik dat ‘iets doen voor een ander’ een prioriteitending moet zijn voor iedereen! Leeftijd doet er niet toe. ‘Geen tijd’ is geen reden om dat niet te doen!

Heel blij

Kiki is blij met maatje Judith uit Nijmegen.  Serieus: “Heel-blij-met-Judith.”

Judith: “Ik ben blij met jou, Kiki!” Ze lachen naar elkaar.

Judith komt regelmatig bij Kiki en dan doen ze samen leuke dingen. “Wat doen we dan, Kiki?” “Wandelen!”

Judith: “Ook als het een beetje regent. Want wat zeg jij dan altijd?”

 “Wij-zijn-niet-van-suiker.”

Gaan we nog even foto’s kijken, Kiki?”

Kiki knikt en samen bekijken ze foto’s uit Kiki’s jeugd.

Het is duidelijk, Judith en Kiki zijn goede maatjes!

Share Button

Maatje zijn levert meer op dan je denkt!

Ze hebben het leuk met elkaar. Dat zie je.
Kiki Scheper woont in Malden. Toen ze vijf maanden oud was kreeg ze een hersenbloeding. Dat werd knokken, voor haar en voor haar ouders. Ondertussen is ze een leuke 13 jarige tiener en hartstikke sportief. Ze rijdt paard, zwemt, doet aan atletiek en draagt graag een grappig zwart bolhoedje. Ze heeft 5 % zicht, volgt speciaal onderwijs in Grave bij Visio onderwijs en Claudia Hermens uit Malden is haar Maatje.

‘Maatje? Claudia, hoe leuk kan dat zijn?’
‘Heel leuk. Voor ons allebei.’ Dat meent ze. Dat voel je!
Kiki lacht verlegen vrolijk: ‘We doen leuke dingen. En spelletjes. Maar soms praten we gewoon.’

Claudia is 24 jaar, vlot, krachtig, weet wat ze wil, studeert, HBO SPH (Sociale Pedagogische Hulpverlening), heeft een vriend, leuke vriendinnen én is Maatje. In haar geval betekent dat, dat ze gemiddeld anderhalf uur per week optrekt met Kiki. Soms is dat een rondje op de scooter. Soms is dat fietsen. ‘Dan nemen we een weg die mama eigenlijk gevaarlijk vindt voor mij. Dat is spannend!’ Of Claudia blijft gezellig eten. Twee jaar geleden kwam ze in Kiki’s leven ‘voor een tijdje’ en nu zien ze elkaar al twee jaar iedere week. ‘Ik vind het leuk om samen met Kiki haar grenzen te verkennen en actief te zijn. En nu de puberteit komt is het ook leuk om haar ervaringen te horen en de mijne met haar te delen. Die tijd ligt nog maar net achter me. We leren van elkaar. Ja, ik ook van haar. Maatje zijn geeft mijn leven meerwaarde. O nee! Het voelt zeker niet als een verplichting! Vanuit mijn hart en karakter help ik graag. En dit zo doen, is ook goed voor mijn studie. Maatje zijn levert meer op dan je denkt! Maatje zijn geeft zelfvoldoening.’ Lachend: ‘Dat is een goed gevoel en dat inspireert mij.’ Enthousiast: ‘Ik kan mijn leeftijdgenoten en iedereen van harte aanbevelen om ook Maatje te worden.’ Ik word er blij van.’
Kiki: ‘Ik ook!’

www.heumen.nl/maatjes

Share Button

Anneleen

30.7.2018. Daar is ze! Kijkt verwachtingsvol. Ze schrijft graag. Via via komt ze op mijn pad. ‘Wil jij een uurtje met haar praten. Leuke meid. Ze wil zo graag, maar ze denkt dat ze niet goed genoeg is,’ appt vriendin met coachingbureau. ‘Wat schuift het?’ App ik terug. Wie schrijft die blijft, nietwaar?

‘Spreek dat maar zelf met haar af.’ Zo gezegd zo gedaan. En zo zitten we samen onder de parasol in mijn achtertuin. Ze is jong en mooi en onzeker. Dat laatste vindt ze vooral zelf! Daar merk ik niets van. Ze blaakt! Ze straalt, leest graag en ze kan schrijven, daar zijn we het snel over eens. En ze wil graag vertalen. Het liefst vanuit het Engels naar Nederlands. Dat kan ze ook! ‘Maar daarvoor heb ik geen diploma’s.’
‘Nou en! Wat weerhoudt je?’ In volle vaart zet ze 10 beren op de weg.
‘Wil je wel?’
‘Ja! Zeker. Maar eigenlijk ben ik verlegen, werk ik liever op de achtergrond en nu zeg jij dat ik mij meer zichtbaar moet maken. Dat durf ik niet zo goed.’ Haar onzekerheid is mij niet vreemd. Ik hoor een echo van jaren geleden… ‘Hoeveel mensen moeten nog zeggen dat je schrijven kunt? Je kunt het! Ga ervoor!’ Ik geef haar een klein zetje in de rug. Daar gaat ze. Lacht. Is blij. Ik ook.

Je kunt met teksten een glimlach toveren, of een ergernis oproepen. En weet lieve Anneleen Olbrechts soms ligt jouw tekst nog dezelfde dag in de kattenbak en piest de kat erop. En toch blijft schrijven leuk. Maar je moet er wel wat voor doen. Schrijf- en vertaalopdrachten komen niet automatisch naar je toe rollen. Werk aan je winkel! Laat weten dat je bestaat. Onderneem! Plezier en succes gewenst. 🙂 Wie schrijft die blijft! Ik ga je volgen.

Share Button

Meer kennismaken met Mahyar Sohrabi

We eten met elkaar. In de week van 5 mei. Nederland herdenkt en viert de Vrijheid.
Mahyar heeft gekookt. Lekker! Stoofschotel volgens recept van z’n moeder. En versgebakken vis. Twee soorten rijst. Salade. Wijntje erbij. Gezellig.
– ‘Je moeder kan lekker koken?’
‘O ja, heel lekker.’ Trots: ‘Zij heeft mij koken geleerd.’
– ‘Je mist haar?’
Hij spreek bedachtzaam, beetje verlegen bijna.
‘Ja. Ik mis haar. Mijn vader en broer en twee zussen ook. Iedere dag.’ Op de kast staan foto’s.
In vrijheid leven is niet vanzelfsprekend.

Zeven jaar geleden is Mahyar op stel en sprong vertrokken uit Iran. Gevlucht.
Familie, vrienden, eigen bedrijf, land. Alles liet hij achter.
Vanwege het maken van foto’s van een politieke bijeenkomst gekant tegen de regering werd hij opgepakt door de politie. Zonder pardon. Zonder verdere uitleg. Hij belandde in een cel. ‘Cel twee bij twee meter. Geen daglicht. Geen telefoon. Mocht niemand spreken. Mocht niemand zien. Geen advocaat. Een keer per week twee (2!) minuten douchen. Geen toiletspullen. 40 dagen.’
Bijna verontschuldigend zegt hij: ‘Niet gemakkelijk hierover praten. Ja, ik heb last van. Is niet gemakkelijk vergeten.’
Mensonterend. Traumatisch.
‘Ik leek niet meer op wie ik was.’

Balkondeur staat open. Avondzon. Merels fluiten vrolijk…

Vriendelijk vraagt hij: ‘Lust jij nog glaasje wijn?’ Somt hij op wat hij allemaal wél heeft. Huis, werk, aardige mensen. Sociale media. WhatsApp. En de nabijheid van God.
‘Die ervaar je? Gods nabijheid?’
‘O ja!’
Maar ondanks alles wat hij wel heeft, ook nog wekelijks in Nijmegen naar dansles gaat en verschillende mensen kent in Groesbeek en daarbuiten voelt hij zich soms eenzaam. Graag zou hij meer vriendschap willen met Nederlandse mensen van zijn leeftijd en daardoor nog beter de Nederlandse taal leren spreken. ‘En een Nederlandse vriendin?’
Hij lacht vrolijk: ‘Ja vriendin, misschien. Ik hoop het.’

Veroordeeld tot vijf jaar gevangenis. Na twee jaar mag hij vanwege goed gedrag een dag naar zijn ouders. Mahyar had zijn plan klaar. Ging niet naar zijn ouders, maar via Turkije naar Griekenland en daarna door naar Nederland.
Politie staat nog dezelfde dag grimmig bij zijn ouders op de stoep: ‘Waar is uw zoon!’

In Nederland…
Ter Apel, Wageningen, Arnhem – Zevenaar, Goes, Grave. Twee jaar van de ene procedure in de andere.
‘Zo leerde je Nederland wél goed kennen,’ probeer ik een soort van grapje te maken. Niet grappig. Wat een gesjouw van hot naar haar en wat ellendig om zo lang te leven tussen hoop en vrees. Na twee jaar krijgt hij te horen: ‘Terug naar uw land!’
‘Dát wilde ik níet!’ Nog steeds kan hij niet terug. ‘Dan word ik opgepakt. Moet dan gevangenis in.’
Weer vlucht hij. Duikt onder. Laat weer wat hij heeft achter. Bivakkeert twee weken dag en nacht buiten.
‘Ja, was moeilijk. Heel moeilijk.’
Hij meldt zich bij de politie in Nijmegen. Vraagt een nieuwe procedure aan.
Daar werd hij gehoord en serieus genomen.
‘Ja, ik ben blij daarom.’
Mahyar woont ondertussen ruim vijf jaar in Groesbeek. Was een tijdlang vrijwilliger in Mariëndaal en is dat nog steeds bij omroep Berg en Dal. Hij zocht aansluiting bij de Protestantse Gemeente in zowel Nijmegen als in Groesbeek. In Groesbeek draait hij mee als vrijwilliger in het kosterrooster.

Blij met zijn woning in de Papaverstraat, woont op de eerste verdieping. Kamer, annex keuken, slaapkamer, badkamer. En een klein balkon. Als het weer het toelaat is dat een prima plekje om te barbecueën. Dat doet hij graag.

Bizar wat hij heeft meegemaakt. Dat wil hij niet leidend laten zijn in zijn leven. ‘Ik
praat liever over leuke dingen.’

De andere dag is het 5 mei.
Herdenken we en vieren Vrijheid.
Zijn familie daar. Hij hier. Vrij en niet vrij.

Zijn veerkracht en doorzettingsvermogen dwingen respect af.
Met vlag en wimpel geslaagd voor zijn inburgeringsdiploma. Het hoogste niveau. Ook hier het vakdiploma schilder behaald. ‘Huisschilder is mooi vak!’ Tussendoor links en rechts gesolliciteerd naar wat op zijn pad kwam. Vervolgens als zzp-er huisschilder aan de slag gegaan. Zakelijke pagina op face book aangemaakt. Werkt veelal voor een Iraanse aannemer in de regio Nijmegen. Dat bevalt goed, maar graag zou hij zich meer op de particuliere markt in Groesbeek en nabije regio richten. Dat brengt hem ook meer in contact met Nederlanders en met de Nederlandse taal. Want hij merkt, dat als hij de Nederlandse taal niet dagelijks spreekt, hij daarin achteropraakt en daardoor ook contacten mist.
Via zijn facebookpagina MRS Schilderwerken en Mario Schilder laat hij foto’s van zijn werk zien.

Wat MRS betekent?
De M is van Mahyar, zijn roepnaam.
De R is de beginletter van zijn tweede naam, Rooholah en de S is van Sohrabi, zijn achternaam.

Trots laat hij zijn visitekaartje zien. MRS Schilder & klussenbedrijf. En een mooie recensie van Coby Poelen, eigenaar van voorheen restaurant Dikke Mik uit Groesbeek en eigenaar van Atelier Vergeet mij niet op De Horst/Groesbeek. Zij maakt prachtige boeketten van zijden. Die zijn te koop én te huur. Coby schrijft: ‘Ik heb met Mahyar kennisgemaakt toen hij bij ons schilderwerk deed in de bovenwoning op de Mooksestraat. Ik heb hem ervaren als een prettige, nette, hardwerkende man die keurig werk levert. Daardoor hebben we hem gevraagd om ook de rest van het schilderwerk onder handen te nemen. Ik kan hem aanbevelen!’
Van harte wens ik hem toe dat zijn bedrijf succesvol wordt. Daar kunt u hem ook bij helpen door bijvoorbeeld zijn facebookpagina te liken of als u een schildersklus hebt ook bij hem een offerte te vragen, hem de opdracht te gunnen en hem aan te bevelen bij anderen.
Naschrift:
Circa drie jaar geleden. Ik had kostersdienst. Mahyar komt binnen. Vertelt wie hij is en waar hij is geboren. Vaagt of hij binnen mag komen. ‘Natuurlijk!’
Hem voor de eerste keer in z’n eentje zijn plek laten zoeken is geen optie. Gelukkig is Joke Beltman er al. ‘Joke, dit is Mahyar, geboren en getogen in Iran en hij woont nu hier in Groesbeek.’ Joke ontfermt zich over hem en zo leert hij via haar nog meer mensen uit onze kerkgemeenschap kennen.

Mahyar kijkt graag vooruit. Kijkt u met hem mee? En hij oefent graag de Nederlandse taal…

Artikel opgenomen in TOV, juli/augustus, kerkblad van de Protestantse gemeente te Groesbeek. www.pkn-groesbeek.nl 

06 33564434 MRS Schilder & Klussenbedrijf

Share Button

Je hebt kruidenboter en Plasmolense kruidenboter…

Pris van Bergen uit Plasmolen brengt ambachtelijk gemaakte Plasmolense Kruidenboter op de markt

Je hebt kruidenboter en kruidenboter… Menigeen herinnert zich dat Pris van Bergen eigenaar was van restaurant ’t Koeskeshuus. Met haar aan het roer, een onverwoestbare kaart en goede kok in de keuken was haar restaurant een begrip in Plasmolen en wijde regio. Als entree werd brood met kruidenboter geserveerd en volgens gasten was die kruidenboter ‘de lekkerste.’  Het voorgerecht ‘gebakken champignons gegaard in ambachtelijke kruidenboter’ was een favoriet. Klontje van die boter op de entrecote verhoogde de smaak. Haar kruidencocktail voor die boter was bijzonder en werd niet geëvenaard.

Na de verkoop van het restaurant heeft Pris een ander bestaan opgebouwd in Plasmolen waarin zij ook de dagelijkse mantelzorger is voor haar moeder.

“Mijn moeder vindt het prettig om mij om haar heen te hebben en ik vind het fijn om bij haar te zijn. Maar ik heb ook nog tijd om te ondernemen.” Lachend:  “Het begon weer te kriebelen! Ik ben gestart met Kruid & Knof, de lekkerste kruidenboter.  Kleinschalig, leuk om te doen en het geeft energie.”

Met Kruid & Knof brengt zij haar ambachtelijk gemaakte kruidenboter op de markt. Plasmolense Kruidenboter, made bye Pris. De lekkerste! In eerste instantie gaat de verkoop via restaurants en mensen die haar een warm hart toedragen. “In de eerste week verkocht restaurant De Plasmolense hof al 20 potten aan gasten. En ook bij restaurant het Het Zuiden loopt het al goed. En wat ook leuk is dat ook autobedrijf van den Berg aan de Rijksweg in Plasmolen het verkoopt in hun winkel.”

Iets te wensen Pris?  “Wat zou het leuk zijn als Plasmolense Kruidenboter net zo’n begrip wordt als Limburgse vlaai, Arnhemse meisjes , Haagse Hopjes of Zeeuwse babbelaars. Ik ga ervoor!”

Kijk voor prijzen en meer informatie op haar fb-pagina Kruid & Knof.

Share Button