Verlangen

“We praten er niet meer over!”
De moeder pakt de treinkrant. Gaat lezen.
Mooi pubermeisje kijkt nors naar buiten.
‘Met de trein,’ dat vind ik, naast relaxt reizen, ook nogal spannend. Niet alleen de vraag of ik wel in de juiste trein zit, maar ook wie je tegenkomt.

Ik zit links. Meisje en haar moeder rechts van het gangpad.
Meisje zakt onderuit. Standje: ‘Ik ben boos.’
Naar wat ik heb begrepen uit het gesprek is ze vijftien, ziet ze eruit als zeventien en wil ze naar een film voor boven de achttien, In de kerstvakantie, met haar vriendinnen. En daarna ‘uit.’
“Ze mogen allemaal!” mokt meisje.
Haar moeder kijkt niet op. Zegt: “Kies maar een andere film. Volgend jaar mag je uit. En dan nog niet ieder weekend, dat weet je. Je moet iets te verlangen houden. ”
Meisje kijkt nog meer verongelijkt. Schampert: “Verlangen, wat een stom woord! Wát heb je nou aan verlangen! ” Ze pakt haar telefoon. Doet oordopjes in.

Mijn gedachten gaan terug naar toen ik vijftien was en mijn grote verlangen begon. Ik stond in het portaal van het grote mensenleven. Ging stiekem naar een film voor boven de zestien. Ik denk zelfs van boven de achttien, want Vriendin en ik waren er dagenlang confuus van. Ik had zoveel te verlangen. Een transistorradio, een bromfiets, het liefste een Puch; een kaki spijkerbroek met wijde pijpen, rotan stoeltjes, pumps, zelf weten hoe laat ik thuiskwam, met Vriendin op vakantie, een vriendje. Toen dat verlangen was gestild: Rijbewijs halen. Van vreugde sprong mijn hart bijna uit m’n lijf: Geslaagd! Hallo vrijheid, hier kom ik!

Dan heb je dat allemaal veroverd, de vrijheid ontdekt. En dan? Dan raakt verlangen wat in de vergetelijkheid tot het opeens weer de kop opsteekt! Zo erg soms, dat het pijn doet in je hart.
Mijn moeder gelooft in God, heeft een heilig vertrouwen en verlangen. “Nee, nu nog lang niet!” Ze is op weg naar 91. Maar als het dan zover is dan weet ze het zeker. “Mijn diepste verlangen is om dan naar de hemel te gaan en bij God te zijn.”

“U nadert station Molenhoek.”
Mooi meisje beent naar buiten. Haar moeder haalt de schouders op en lacht naar me. Ik lach terug.
Fijne wintermaanden gewenst en dan lekker verlangen naar het voorjaar!

Plasmolen. www.schrijverij-gerie.nl, column geschreven in opdracht van Patricia Rehe, www.studiobraaf.nl

Share Button

Lang leve de lente!

“Ik hou van roze. Heel erg. Jij ook!?”

Ze staat voor mijn lijntje met oorbellen.

Wijst met haar achtjarige vingers naar een stel lange blinkers.“Wat een mooie!”

Roze. Hóe kom ik er ook alweer aan? Waar droeg ik ze bij?

“Mama vindt lange oorbellen ordinair.”

“O. Wat is dat dan? Ordinair.”

“Dat ze lange oorbellen bij mij lelijk vindt staan. Dan zegt ze: Dat is ordinair.”

“O.”

Ze kijkt verlangend. Raakt ze aan.

Haalt ze voorzichtig van het lijntje. “Mag ik …?”

’t Is even prutsen.

Zie dat mama gelijk heeft.

Stralend kijkt ze in de spiegel.

“Oh. Mooi.

Later word ik prinses.”

“Natuurlijk. Dat kan.”

“Dan doe ik altijd lange roze oorbellen in.”

De oorbellen raken bijna haar schouders.

“Dit zijn grote mensen oorbellen. Meer voor tantes. Ik denk dat je prins deze ook ordinair vindt.”

Ik zie een zweem van teleurstelling.

“Weet je wat, we gaan kinderoorbellen kopen. Kom, we gaan naar Malden.

Ze draait aan het rek. Kan niet besluiten.

’t Is voorjaarsvakantie. ‘k Heb alle tijd. Zij ook.

Het worden roze hartjes.

Na betaling doen we ze gelijk in en lopen nog even door de winkel.

Bij iedere spiegel stopt ze. Kijkt. Is tevreden.

 

Ze huppelt de winkel uit.

Vanaf de achteruitkijkspiegel zie ik haar zitten. Onze ogen treffen elkaar.

“Ik vind, dat je er prachtig uitziet met deze oorbellen. Je lijkt nu al een prinses.”

Ze lacht blij en zegt:

“Omdat ik jou lief vind heb ik hartjes genomen.”

Mooier kan voor mij de lente niet beginnen!

 

Deze tekst staat in Dorps nummer zes .Lentenummer. Dorps is een uitgave van Studio Braaf, Patricia Rehe Molenhoek. www.studiobraaf.nl

 

Share Button

HAPPY HOUR

 

Zwarte mees. Staartmees. Acrobatisch. Fascinerend om naar te kijken. Happy hour aan mijn keukenraam. Meet and eat.

Koolmees eet. Pikt. Kijkt. Naar mij? Dat denk ik. Zou hij mij zien? Zoals ik hem? Met een glimlach volg ik Koolmees op een halve meter afstand. Koolmees buiten, ik binnen, lekker warm. Koolmees eet zijn buik vol. Er is genoeg eten in het voederbakje dat aan mijn keukenraam hangt. Iedere dag vul ik dat met zaad en alles wat vogels lekker vinden: Zaadjes, fruit, brood met speciale pindakaas en kruimeltjes suiker. ’t Is van plexiglas dat bakje, een cadeautje. Een cadeautje is het ook, om van zo dichtbij naar vogels te kijken. Koolmees vliegt weg. Pimpelmees neemt z’n plaats in. Boomklever landt. Soms een dikke duif. Die kan niet ín het bakje, wel er bovenop. Hij weet dan niet hoe hij bij de lekkernijen moet komen. De liefde van z’n leven kijkt vanaf de pergola toe en geeft aanwijzingen: Roekoe. “Hoe dan?” Roekoet hij terug en draait voorzichtig rondjes en laat daarbij een grijze stofkring achter op het raam. Ze bakkeleien er samen nog even over op de pergola en maken het meteen weer goed. Ze kroelen dat het een lieve lust is. De schuwe grote bonte specht schommelt aan een net met pinda’s en houdt het bakje en het duivenechtpaar in de gaten. Zodra Duif weg is gaat hij het ook proberen. ‘Mijn’ vogels vieren de hele dag happy hour. Als ik naar hen kijk, ik ook! Vogels, zo bijzonder, krachtig en mysterieus.Vogels vliegen van hier naar daar. Naar Afrika en terug zonder TomTom. Over zeeën, woestijnen en bergen. Ik zie kans om mét Tom Tom nog te verdwalen in Molenhoek. Duizenden kilometers. Daar scheppen die vogels niet over op, sommigen zijn amper 15 centimeter en eten daarna weer gewoon uit het voederbakje aan m’n keukenraam. Onder het bakje is het ook een drukte van belang. Merels pikken weg wat op de grond is gevallen, brutaal roodborstje probeert ze weg te jagen. Vinken en groenlingen trekken zich daar niets van aan. Poes sluipt dichterbij… Ik let even niet op. Vogeltje ook niet. Ik zie Poes gaan. Parmantig, met verende tred en staart omhoog… Ook voor hem is mijn vogelbakje happy hour.

Geschreven voor Dorps. Magazine voor Molenhoek en Malden

Share Button