“We praten er niet meer over!”
De moeder pakt de treinkrant. Gaat lezen.
Mooi pubermeisje kijkt nors naar buiten.
‘Met de trein,’ dat vind ik, naast relaxt reizen, ook nogal spannend. Niet alleen de vraag of ik wel in de juiste trein zit, maar ook wie je tegenkomt.
Ik zit links. Meisje en haar moeder rechts van het gangpad.
Meisje zakt onderuit. Standje: ‘Ik ben boos.’
Naar wat ik heb begrepen uit het gesprek is ze vijftien, ziet ze eruit als zeventien en wil ze naar een film voor boven de achttien, In de kerstvakantie, met haar vriendinnen. En daarna ‘uit.’
“Ze mogen allemaal!” mokt meisje.
Haar moeder kijkt niet op. Zegt: “Kies maar een andere film. Volgend jaar mag je uit. En dan nog niet ieder weekend, dat weet je. Je moet iets te verlangen houden. ”
Meisje kijkt nog meer verongelijkt. Schampert: “Verlangen, wat een stom woord! Wát heb je nou aan verlangen! ” Ze pakt haar telefoon. Doet oordopjes in.
Mijn gedachten gaan terug naar toen ik vijftien was en mijn grote verlangen begon. Ik stond in het portaal van het grote mensenleven. Ging stiekem naar een film voor boven de zestien. Ik denk zelfs van boven de achttien, want Vriendin en ik waren er dagenlang confuus van. Ik had zoveel te verlangen. Een transistorradio, een bromfiets, het liefste een Puch; een kaki spijkerbroek met wijde pijpen, rotan stoeltjes, pumps, zelf weten hoe laat ik thuiskwam, met Vriendin op vakantie, een vriendje. Toen dat verlangen was gestild: Rijbewijs halen. Van vreugde sprong mijn hart bijna uit m’n lijf: Geslaagd! Hallo vrijheid, hier kom ik!
Dan heb je dat allemaal veroverd, de vrijheid ontdekt. En dan? Dan raakt verlangen wat in de vergetelijkheid tot het opeens weer de kop opsteekt! Zo erg soms, dat het pijn doet in je hart.
Mijn moeder gelooft in God, heeft een heilig vertrouwen en verlangen. “Nee, nu nog lang niet!” Ze is op weg naar 91. Maar als het dan zover is dan weet ze het zeker. “Mijn diepste verlangen is om dan naar de hemel te gaan en bij God te zijn.”
“U nadert station Molenhoek.”
Mooi meisje beent naar buiten. Haar moeder haalt de schouders op en lacht naar me. Ik lach terug.
Fijne wintermaanden gewenst en dan lekker verlangen naar het voorjaar!
Plasmolen. www.schrijverij-gerie.nl, column geschreven in opdracht van Patricia Rehe, www.studiobraaf.nl
