(Mijn) column,
Over schaduwen en zonnestralen
staat nu in Stads. Mooi Magazine. Liefde voor mode en hart voor de regio. Oplage 17.000. Heeft Studio Braaf uit Molenhoek gerealiseerd voor Marieke Hoogenboom en Dennis Ederzeel van Hoogenboom Men in Nijmegen.
Slapen in oma’s bed.
Dat maakte logeren nog spannender.
De slaapkamer grensde direct aan de woonkamer.
De deur stond op een kier. Een reep flauw licht scheen op de clivia. Op de clivia van tante Rie.
Tante Rie was dood. Gestorven toen ze twintig was. Plotseling. De clivia was groot geworden en gaf rare schaduwen op het plafond en op de muur. Hij stond in een hoek van de kamer op een hoog plantentafeltje. Soms kwamen er grote trossen bloemen in, daar was oma dan blij om.
‘Ga maar slapen.’ Ik deed mijn uiterste best. Hoe eerder ik sliep, hoe eerder ik af was van die enge schaduwen. Oma ging ook slapen. Ik deed alsof ik sliep, gluurde stiekem. Ze haalde de spelden uit haar knot. De grijs/zwarte vlecht kwam tot halverwege haar rug. Ik had ook vlechten. Links en rechts. Oma borstelde die ’s morgens uit, deed dat met strakke hand. Soms sprongen de tranen in m’n ogen. Daar hield oma niet van. “Bewaar die tranen maar voor als je ze echt nodig hebt,” zei ze dan.
Ze deed haar zwarte jurk uit, trok een zalmkleurig nachthemd aan, dat bijna tot op de grond kwam en liep naar de clivia. Ze voelde aan de aarde. Draaide de plant een kwartslag en veegde met een doekje over de bladeren. Een voor een.
Het licht ging uit. Weg was de schaduw. Voorzichtig stapte ze in bed. Ik hoorde haar ademhaling.
De slaap wilde niet komen. Wat hoorde ik? Het kwam van oma’s kant. Zachtjes. Oma huilde!? Ik hield mijn adem in, durfde mij niet te bewegen. Nog nooit had ik grote mensen horen huilen.
“Oma?”
“O kind!”
In het donker sprak ze als tegen een volwassene. Zachtjes. “Je man verliezen is erg, maar je kind…”
Ik was negen, of tien. Dat moment ben ik nooit vergeten. Ook niet dat ze zei: “Morgen schijnt de zon, dan gaan we iets leuks doen. Naar de stad.”