“Habebe.” Ze lachen.

Hij: “Wij houden van elkaar.”

Zij: “Heel veel.”

Ze zijn gelukkig in Nederland, wonen in Mook, in de Lindeboom. Nameer Jako (44)en zijn vrouw Muna Korro (39). Ze zijn tevreden met hun huis en de buurt. De tweejarige valkparkiet Nino kijkt graag in de spiegel. Die hebben ze geleerd om dan ‘kiekeboe’ te zeggen. De kinderen kunnen goed leren. Zoon Karam is 15 jaar en gaat naar het Kandinskey College Kandinsky CollegeKandinsky Collegein Nijmegen. Dochter Kathia is 13 en fietst iedere dag naar het Montessori college in Groesbeek. “Die wordt kapster. Kapsters hebben altijd werk genoeg.” Foto’s aan de muur. Karam in een sjiek zwart pak. Kathia in een prachtige witte jurk. De foto’s zijn gemaakt tijdens hun vormsel in de katholieke kerk in Mook. Religie is de reden dat ze in Irak niet meer veilig waren. Ze zijn gevlucht. “We gingen naar Europa. Dat was het enige wat we wisten.” Over de zware reis en de route willen ze niet veel vertellen. “Dat het niet gemakkelijk was, dat begrijpt u toch wel?” Dagenlang gelopen. Twee kleine kinderen aan de hand. Alles achter gelaten. Uiteindelijk kwamen ze in 2007 in Nederland. “Met niets, maar met elkaar.” Sinds 2013 zijn ze Nederlands staatsburger. Ze lachen trots. Ze verstaan en spreken Nederlands, hun woordenschat wordt steeds groter. Ze doen de boodschappen bij Wim Voet en bij de Lidl in Groesbeek en voor Arabische kruiden rijden ze naar een Turkse winkel in Nijmegen. Ze missen ouders en familie Muna haalt het deksel van de kruidenbus en laat me ruiken. “Hmm.” Die geuren brengen hun thuisland dichterbij. “Onze wens voor 2015?” Als uit één mond klinkt het: “Werk!”

Dit artikel is geschreven in opdracht van Craanen Communicatie Malden voor regiomagazine Topic Heumen en Mook Middelaar, december 2014.