“We zouden landen in Londen. Mijn broer was daar heen gevlucht. Het werd Schiphol. ‘Geef mij je paspoort,’ zei de man die ons voor veel geld begeleidde. ‘Ik ga het regelen.’ Hij kwam niet terug. Eerst wil je dat niet geloven. Daar stond ik, hoogzwanger en twee kinderen aan de hand. Ik was in een land waar ik niemand kende en ook de taal niet sprak. 5 dagen later beviel ik van Ibrahim.”

Ook de koffers waren weg. Berooid bleef Saynab achter. Oorlog had haar en haar kinderen uit haar land Somalië verdreven en joeg haar familie naar verschillende windstreken. “Het was niet veilig.” Haar eerste kindje is gestorven. Haar jongste babymeisje is acht maanden en een beetje een verrassing, maar van harte welkom. Ze zorgt alleen voor de kinderen. De grote kinderen ( 17,15 en 8 jaar) zijn trots op haar. Spreken vloeiend en accentloos Nederlands, kunnen de moedertaal van hun moeder verstaan (en spreken). “Mama is ambassadeur voor taal bij het ROC!” “Mijn moeder is een leuke optimistische moeder.” Nog steeds gaat Synab drie dagen in de week naar het ROC. “Je bent nooit te oud om te leren,” zegt ze. Haar grootste wens is om een eigen zaak te beginnen. Het liefst een klein restaurant. “Ik kan heerlijk koken.” Haar ogen stralen als ze dat zegt. Ook een baan in de zorg ambieert ze. Ze mist de verse groenten. “In Somalië, zo van het land op je bord.” En ze mist haar familie en de gulle Afrikaanse gastvrijheid en vrolijkheid. Haar wens voor 2015: “Doorleren!”

Saynab Nahamad is 37 jaar, is 8 jaar geleden naar Nederland gekomen en woont in Molenhoek.

Dit artikel is geschreven in opdracht van Craanen Communicatie Malden voor het decembernummer van regiomagazine Topic gemeente Heumen en Mook & Middelaar.