Zielsveel

‘Bert wilde niets weten van tattoos. Ik heb hem toch laten zetten. Nu heeft hij er ook een. Onze jongens ook! Hen heb ik geadviseerd om dat na hun 21^ste te doen.Je moet daarmee niet over één nacht ijs gaan.’  Ik houd zielsveel van Bert. Ik heb geen woorden om dat uit te drukken. Hij is mijn zuurstof. Al 35 jaar. Het is fijn te weten dat ik dat ook ben voor hem! We hebben het goed samen. Ook met onze vier jongens en hun aanhang. We zijn ook al opa en oma, dat is zo leuk. We zijn 28 jaar getrouwd. Vandaag! Op de verjaardag van Bert. Vanavond gaan we gezellig uit eten. Ze lacht en zegt dan: We hebben respect voor elkaars verschillen, maar kunnen ook zielsveel ruziemaken!

‘Jemig Ria! Dat is een tatoeage!?’

Jaren geleden. Dit interview brengt ons weer samen. Ria en ik kennen elkaar van lekkere kooklessen in Nijmegen. Op enig moment besloten we om samen te rijden. Dat deden we een paar jaar. We spraken onderweg over ditjes en datjes en hadden kook- en eetplezier met nog acht andere vrouwen. We zaten aan tafel. Op enig moment meen ik een zwart vliegje in Ria’s nek te zien. Ik wuif het weg. Nog eens. Vliegje blijft zitten. Ik veeg. Kijk. Kijk nog eens! Geloof mijn ogen niet. ‘Jemig Ria! Dat is een tatoeage!?’ Negen paar vrouwenogen zijn op haar gericht. Die kleine ranke blonde Ria, een tattoo?  Ze trekt haar shirtje wat hoger, zegt: ‘Die heb ik uitsluitend voor mijzelf.’ ‘Laat eens zien?’ De anderen vallen bij: ‘Een tattoo!? Jij Ria??’ We dringen aan. Het shirtje gaat omhoog… Trots.   ‘Wauww.’ We keken onze ogen uit. Vliegje bleek het uiterste puntje van een grote tekening. ‘En dan ook nog een vette motor erbij,’ zei een van de vrouwen. ‘Die heb ik,’ zei Ria, ‘een Harley Davidson!’ We verslikten ons bijna in alle lekkers. Een motor én een tattoo! Vet!  ‘Op mijn motor voel ik me vrij en met mijn tattoos sterk.’

Hommage aan mijn vader

Tijden zijn snel veranderd.  Tattoos overal. We lachen om het verhaal van de vlieg, die geen vlieg was, maar een enorm kostbaar kunstwerk op haar rug. Ter nagedachtenis aan haar vader. ‘Mijn vader stierf toen hij veertig was. Ik was negen jaar. Mijn moeder hertrouwde. De  verbinding met mijn biologische vader bleef. Ter gelegenheid van mijn 40^ste verjaardag heb ik mijzelf mijn rugtattoo cadeau gedaan, een hommage aan hem! Die tattoo geeft mij kracht en geeft mij een gevoel van verbondenheid met mijn vader. Ja, ik kijk er graag naar. Dat doe ik regelmatig.’

Dankbaar

‘Vanaf mijn veertigste verjaardag heb ik mijn leven ieder dag als een cadeau ervaren. Ik hoop heel oud te worden, ik ga voor honderd en meer! Iedere nieuwe decennia een tattoo, daar ga ik voor! Maakt mij geen bal uit wat een ander ervan vindt en of mijn vel verandert. Dat proces hoort bij ouder worden. Op mijn 50ste heb ik mijn armtattoo laten zetten. Die is nog niet af. Kijk, De vlinder, staat voor mijn moeder, de rozenkrans vind ik een mooi sieraad, ik heb er een stuk of twintig, ik geloof, maar kan de rozenkrans niet bidden. Ik draag ze als ketting.’ Ze wrijft liefkozend over de tekening van de Heilige Sint Antonius. ‘Die heeft mij en ons nogal eens uit de brand geholpen. Ken je dat versje? Heilige Antonius, beste vriend, zorg dat ik mijn … terug vind. Sint Antonius helpt mij. Altijd! Daar ben ik dankbaar voor.’

Kunstenaar

Tattoo artiest Marco Hengst, werkt internationaal. ‘Ik vind hem een kunstenaar en ik vertrouw hem! Niemand anders aan mijn lijf! Ja, het is kostbaar en de pijn onderga je! Niet over zeuren. ‘k Ga niet vertellen wat het kost, maar hij heeft 30 uur aan mijn rug gewerkt en nu al meer dan 20 uur aan mijn arm.

Ik ben een optimist, zoek altijd oplossingen. Krijg daarbij hulp van onze lieve Heer, Maria en  van de De Heilige Antonius, Ik vertel hen mijn zorgen, vraag om raad. Ze helpen mij. De afbeelding van de Heilige Sint Antonius op mijn arm voelt vertrouwd. Ik krijg er energie  en steun van. Dat gun ik iedereen!’

Geschreven in opdracht van Eefke Peeters en Chris Swijnenberg, uitgevers VITA Magazine. December 2015.