Mantelzorgbuurvrouw Els legt het goed uit: “Fien, ik ga een weekje met vakantie. Gerie komt iedere dag even bij jou kijken.” Fien lacht. Zegt dat dat echt niet nodig is, dat een week zo voorbij is en dat ze uitstekend voor zichzelf kan zorgen, maar dat ik best mag komen. “Als ze dat leuk vindt.” En dan meteen erachter aan: “Ik vind dat natuurlijk wel gezellig, als je komt. Maar het is níet omdat ik dat nodig heb!”
Els vult de agenda in. Op alle dagen dat zij niet komt, schrijft ze: Els is met vakantie. En op de zaterdag dat ze weer thuis komt staat: Els is weer thuis.
Fien leest aandachtig. Vraagt dan aan Els: “O ja? Ga je met vakantie? Hoe lang ga je?”
We bespreken het nut en voordeel van haar agenda. En dat iedereen wel eens wat vergeet. Dat vindt ze heerlijk om te horen. “Jullie schrijven ook dingen op!?”
Wij in koor: “Ja Fien!”
Triomfantelijk zegt ze: “En jullie zijn nog niet eens zo oud als ik!” Hoe oud Fien is weet ze niet meer precies. “In de negentig.” We corrigeren: “Achtentachtig.”
“Nou, dat is toch bijna negentig! Dan mag je toch wel eens wat vergeten? Sinds gisteren lijkt het trouwens of ik meer vergeet, maar ik weet hoe dat komt! Omdat gisteren mijn zusje is gestorven.”
Alles is gisteren bij Fien. Dus ik was gewaarschuwd…
De andere morgen. Els is vertrokken. Fien is onrustig. Loopt op en neer door de weg. Ze belt aan.
“Els is niet thuis.”
“Klopt Fien, Els is een weekje met vakantie.”
“ O ja? Dat heeft ze mij niet verteld. Ik ben m’n huissleutels kwijt. Gisteren had ik ze nog. Een grote sleutelbos. Ik ben ze verloren, in de tuin.”
Mee naar de overkant. Zoeken. De tuin is groot, haar paniek nog groter. Ze lijkt radeloos.
“Er moeten nieuwe sloten in!”
“Welnee Fien, we zoeken nog een poosje door.” Niets te vinden. Wat te doen? “Zoeken met een metaaldetector,” zegt Fien. “Weet je het zeker?” Ze weet het zeker. Ik vind een bedrijf in de stad. We maken een deal. Twee personen, twee uur zoeken. Fien vindt het prachtig. Er wordt niets gevonden. Ze zwaait de mannen na. Haar onrust is verdwenen.
Thuisgekomen zie ik een bericht op m’n telefoon. Van Els. “Ben vergeten te vertellen dat Fien iedere dag komt vertellen dat ze gisteren haar huissleutels heeft verloren. Geen aandacht aan schenken. Het liefst wil ze die zoeken met een metaaldetector.”

Met plezier gaan Els en ik volgende week collecteren. Helpt u ook mee, Alzheimer voorkomen? Geeft u gul aan de collectanten? Er is veel geld nodig voor onderzoek.
Vanwege privacy is de naam van buurvrouw Fien verzonnen. Sinds augustus 2015 woont zij in een verzorgingshuis.

Leven is lef verschijnt 1x per maand en wordt geschreven door www.schrijverij-gerie.nl in opdracht van Malderburch Welzijn Ouderen, gemeente Heumen. Ma. t/m do. 9.00 tot 15.00, vr. 9.00 tot 13.00 uur
(024) 357 05 70. Ook voor al uw vragen over dementie.