Maatje! Goede maatjes door perfecte match

Waardevolle tijd
“Met een uur in de week kan je het leven van iemand in je buurt al leuker maken! Daarmee maak je ook je eigen leven leuker en waardevoller. Je moet natuurlijk iets doen wat je past. In Malden wordt altijd gekeken naar een goede match. Mijn hart ligt bij mensen met een verstandelijke beperking. Kiki en ik, dat was meteen goed. Ja hè, Kiki? Mijn uren met haar geven mij energie. In de anderhalf jaar dat ik haar ken is zij speciaal voor mij geworden. Wij horen bij elkaar. Mijn vriend en ook mijn familie en vrienden weten dat. Kiki is volgens mij de enige in haar woongroep die een maatje heeft. Van harte hoop ik dat meer maatjes zich melden. Maatje zijn is fantastisch!”

Enthousiast vertelt Judith haar hoe zij het ervaart om maatje te zijn van Kiki. Judith is student voeding en diëtetiek en is via het Oranjefonds maatje geworden in Malden. Zij vindt het fijn om iets te doen voor andere mensen. Stellig zegt ze: “Eigenlijk vind ik dat ‘iets doen voor een ander’ een prioriteitending moet zijn voor iedereen! Leeftijd doet er niet toe. ‘Geen tijd’ is geen reden om dat niet te doen!

Heel blij
Kiki is blij met maatje Judith uit Nijmegen. Serieus: “Heel-blij-met-Judith.”
Judith: “Ik ben blij met jou, Kiki!” Ze lachen naar elkaar.
Judith komt regelmatig bij Kiki en dan doen ze samen leuke dingen. “Wat doen we dan, Kiki?” “Wandelen!”
Judith: “Ook als het een beetje regent. Want wat zeg jij dan altijd?”
“Wij-zijn-niet-van-suiker.”
Gaan we nog even foto’s kijken, Kiki?”
Kiki knikt en samen bekijken ze foto’s uit Kiki’s jeugd.

Het is duidelijk, Judith en Kiki zijn goede maatjes!

Share Button

Maatje! Breng eens een zonnetje

Breng eens een zonnetje

Er was meteen een klik! Ondanks dat we ruim 20 jaar schelen. Leeftijd doet er niet toe. Wat zo leuk is, Mientje en ik komen er steeds meer achter dat we veel dingen gemeen hebben. Dus steeds genoeg onderwerpen om over te praten. Het voelt zeker niet als ‘iets goeds doen voor een ander, een verplichting of een opgave. Welnee! Het voelt ook goed voor mezelf.”
Om de drie weken bezoekt Ricky haar maatje Mientje. En soms zien ze elkaar bij andere activiteiten in de Terp. “In onze gemeente zijn er zoveel mensen, jong en oud die een maatje kunnen gebruiken. Van harte hoop ik dat ons verhaal mensen op het idee brengt om zich ook als maatje aan te melden. Iets betekenen voor een ander, een zonnetje brengen, wat is er mooier?”

Tijd vliegt
Ricky kijkt er altijd naar uit om Mientje te bezoeken. “Luisteren, praten, spelletjes doen of samen een leuk uitstapje maken. De tijd die we met elkaar doorbrengen vliegt voorbij.” Mientje heeft ondertussen thee gezet en hoort wat Ricky vertelt lachend aan. “Ik ben 82, vind mezelf nog topfit en ik heb van alles omhanden.” Aan de muur hangen haar prachtig geborduurde schilderijen. En ze naait, haakt, breit en speelt met plezier een spelletje scrabbel. Of ze speelt kwartet met haar kleinkinderen die ook graag komen eten.

Luisterend oor en gezellig kletsen
Acht maanden geleden is Mientjes man overleden. Een tijdje na zijn overlijden is Ricky via de Zonnebloem op haar pad gekomen. “Daar ben ik blij om! De man van Ricky is ook overleden. Zij weet wat rouwen is, je kinderen wil je daar toch zo min mogelijk mee belasten. Met haar praat ik over mijn verdriet, niet iedere keer hoor! We lachen ook en hebben het steeds gezellig! Ik vind het fijn dat ze komt. Wij zijn elkaars maatje geworden, hè Ricky?” “Dat zijn we!”

Share Button

Leven is Lef!

Meer kennis maken met…
Gabriël van Munster 58 jaar, uit Mook

“Mijn moeder, Gabriëlle, kreeg tien kinderen. Twee van mijn broers zijn jong gestorven. Dat trok een zware wissel op haar. Ze was klein en tenger. Ook sterk en tanig. Ondanks verdriet altijd optimistisch en veerkrachtig. Ik lijk op mijn moeder. Heb ook haar naam: Gabriël. Daar ben ik blij om en trots op! Zij werd bijna 93 jaar. Zij is mij een voorbeeld. Zes weken voor haar dood spitte ze hierachter in de siertuin nog een stuk grond om van tweehonderd m2. Mijn ouders woonden bij mij. Dit huis en bijgebouw zijn groot genoeg. We hielden van elkaar. Mijn vader is 80 jaar geworden. Vanuit Oss naar Mook, voor hen was dat toen wat!”

‘Zonnestraal’ staat op het bijgebouw.

“Hoe kwam je in Mook terecht?”
“Ik was op bezoek bij iemand, hier een paar huizen verder. De rust en de stilte! Ik vond het fantastisch. ‘Ik zou hier wel willen wonen,’ zei ik uit de grond van m’n hart. Toen ik hoorde dat er een eindje verderop een huis te koop stond, ben ik er meteen naar toegegaan. Lange oprijlaan. Halverwege kwam de eigenaar me tegemoet, die riep: “Wat kom je doen!?” 12.000 meter bos. 1000 m2 siertuin. Ruim huis. “Kan jij dit betalen?” vroeg hij. “Dat kon ik!” Grinnikend: “Samen met de bank. Zie je de plafonds? Die heb ik in de oude staat laten terugbrengen. Dat glas in lood ook.

Het voelde meteen goed. Ben hier in Mook ingeburgerd. Heb in de gemeenteraad gezeten voor Groen Links. In de tijd dat ik in de raad zat was er van een coalitie ‘die er samen de schouders onder zetten’ helaas geen sprake. Jij zegt dat dat nu wel zo is. Dat vind ik fijn om te horen.

Omzien naar elkaar en je medeverantwoordelijk voelen voor het welzijn van mensen om je heen, ongeacht de specifieke kenmerken van die personen. Dat zijn voor mij belangrijke waarden. De leer van de Oud Katholieke Kerk sluit voor mij hierbij het meest aan. Ja, ik ben praktiserend gelovig. Graag bezoek ik de diensten op Dekkerswald. Wil je iets drinken?”

“Kopje Thee?”
Behendig draait hij zijn rolstoel. “Loop maar mee.” Door de gang naar de keuken. Vult de fluitketel. Zet die op het gasfornuis en zegt: “Kom we gaan weer naar de kamer, we horen wel als het water kookt.
Amper terug in de kamer, fluit de ketel hem terug: “Kijk gerust rond.”
De woonkamer is ruim. Vol bijzondere (vakantie)herinneringen. Boeddhabeelden, houtsnijwerk uit Indonesië, koperwerk, een fraai altaartje en een terrarium gifkikkers. Kleintjes. Prachtige beestjes om te zien.

Hij komt terug met één kop thee. Vertelt dat hij geen theedrinkt, ook geen koffie en al helemaal geen alcohol. “Nee? Niet af en toe een glaasje?”
We staan voor het terrarium. Gabriel vertelt dat als de gifkikkers vrij leven in de natuur hun beet dodelijk is, dat hij goed voor ze zorgt, de atmosfeer bewaakt en geniet van de kikkertjes en de plantengroei. En dat degene die hem aanreed te veel alcohol had gedronken en dat zijn partner bij dat verkeersongeluk om het leven kwam… Dat was in 1984. In 2006 raakte hij weer buiten zijn schuld nogmaals betrokken bij een zwaar auto-ongeluk.

“Heftig, Gabriël. Leven is Lef…”

“Het is zoals het is. Mijn handicap zie ik niet als beperking. Ik heb veel om dankbaar voor te zijn. Ik woon hier! Op een mooie plek in een mooi huis. ‘k Heb sterke polsen, goede armen, daarmee hijs ik mij de trap op. Onderhoud zelf mijn huis en tuin en werk in de palliatieve zorg. Daar heb ik wisselende diensten. Geen enkel probleem om ’s nachts te werken. Ik rijd auto, toer graag op de motor en heb een maaitractor. En mijn hobby’s! Ik ben een verzamelaar. Ik kan niet lopen, verder functioneer ik als ieder ander.” Lachend: “ Misschien nog wel beter. Nee, ik ben niet eenzaam. Ik heb mijn werk, sociale contacten en ik kan goed alleen leven. Ook zonder sociale media. Mijn tijd gebruik ik liever voor m’n hobby’s. Of ik wel een vaste relatie wil hebben? Jazeker!” Vrolijk: “Jij weet iemand? Laat maar horen!” Dan serieus: “Samen, iemand om van te houden, wie wil dat nou niet?”

Share Button

Maatje! Suzanne Alberty is Maatje!

Pats! Van de ene minuut op de andere! Het gebeurde op haar werk. Er knapte iets. Dat deed geen pijn. Wel zag Suzanne Alberty (47 jaar) uit Malden een donkere vlek. Ze knipperde wat met haar ogen en ging verder met haar werk. De andere morgen was die vlek er nog. Ze belde met de huisarts. Dezelfde dag werd zij in het ziekenhuis opgenomen en geopereerd. Haar netvlies was geknapt. Daardoor heeft zij een blijvende visuele beperking en moest daardoor afscheid nemen van haar werk en collega’s bij Auto Velthuis in Heijen. “Ik werkte daar zó graag. Bijna 23 jaar. Mijn beperking accepteren en mijn werk loslaten, dat was heftig. Ja, een rouwproces. Dat heeft anderhalf jaar geduurd.”
We drinken thee. Suzanne lacht stralend.

Zegt: “Ik voel mij weer zo goed. Ik ben omgeschoold, werk 10 uur in de week als gastvrouw in Malderburch en sinds een half jaar ben ik Maatje! Maatje van Kitty. Kitty is 67 jaar. Iedere vrijdagmiddag ga ik naar haar toe. We fietsen samen op de duofiets een rondje door Malden of we drinken gezellig thee en praten wat. Maatje zijn heeft mijn wereld een andere dimensie gegeven en verrijkt mijn leven. Allebei kijken we ernaar uit. Ik vind het fijn om naast echtgenote en moeder van twee kinderen voor nog iemand belangrijk te zijn. Dat geeft zo’n goed gevoel. Nee, het voelt zeker niet als een verplichting. Graag doe ik een oproep: Al met twee uur in de week maak je verschil in het leven van een buurtgenoot. Van harte raad ik jong en oud aan om ook Maatje te worden. Daar word je blij van!” Doen?

Leven is lef verschijnt in opdracht van Malderburch Welzijn Ouderen, gemeente Heumen. Bel voor Maatje worden tijdens kantooruren naar 024 – 357 05 70.

Share Button

Ida Olivers-Bouvrie: “Mijn verdriet zet ik om in actie”

Leven is Lef

“Vanaf prognose tot sterven kregen we drie maanden. Leo overleed begin mei. Hoe droevig ook, het was een geweldige tijd. Samen maakten we een mooie border in de tuin. We spitten de aarden om. Vanuit het keukenraam keken we ernaar. Zijn wens was dat ik, samen met onze kinderen en kleinkinderen, na zijn overlijden zijn as op die border zou uitstrooien. Dat hebben we gedaan. Een dierbare herinnering. Daarna hebben we er met ons gezin een fijne dag van gemaakt. Het voelt voor mij en voor de kinderen goed, deze gedenkplek.” Ze lacht een beetje en zegt: “De tijm groeit er goed op!” Niet alle as werd in het perk gestrooid. Een klein gedeelte is gevat in een mooi kunstwerkje. Een zuiltje van keramiek met daarop twee koperen vogels. Ida pakt het op: “Kijk, die vogels … Twee tortelduiven, ieder met een eigen wil, verschillende interesses en met respect voor de ander. We hielden elkaar vast in vrijheid. Daar pluk ik nu de positieve vruchten van. Natuurlijk, in ons huwelijk hadden wij ook onze mindere dagen.  Nu ben ik soms nog boos op hem, zeg dan tegen zijn foto: ‘Waarom heb je me alleen gelaten!’ Ik rouw en huil. Maar dat is goed. Onze liefde geeft mij de kracht om mijn verdriet om te zetten in actie. Dit schilderij kocht ik na zijn dood. Ik zag het tijdens een expositie bij Jacqueline Engels. Alsof het speciaal voor mij gemaakt was! Het troost. Dit is hoe wij waren. Altijd kijkend naar een nieuwe horizon.”

In januari start Ida Olivers-Bouvrie uit Malden een lotgenotengroep voor mensen wier partner onlangs of al langer geleden is gestorven. Zij biedt in haar woning een veilige omgeving en een luisterend oor. Zij kent geen taboes en natuurlijk is er ook ruimte om lekker te lachen. Aanmelden via 024-3586435 of mail naar: idabouvrie@hetnet.nl

 

 

Share Button