“Mijn moeder is dood. Dat is prima. Mijn vader was een passant. Een Spanjaard. Dat is een verhaal apart. Mijn moeder was alcoholiste. Onderzoek heeft uitgewezen dat mijn handicap een direct gevolg is van haar alcoholmisbruik tijdens de zwangerschap. Vanaf mijn geboorte heb ik moeten knokken. Rechts heb ik spasmen, ik weet niet beter. Mijn handicap ervaar ik niet als een beperking. Soms word ik ermee geconfronteerd door ‘de ander.’ Met een bovengemiddelde Citotoetsuitslag wilde mijn moeder mij op de Mytylschool houden. Ik had andere plannen! Daar was ik uitgeleerd. Ik verveelde mij en was daar niet gelukkig. Zij waren niet ingesteld op mijn niveau. Mijn moeder ook niet. Op school mocht ik de tamme ratten verzorgen en de planten watergeven en af en toe kreeg ik Engelse les. Ik wilde leren. Op de middelbare school in Oss werd ik geweigerd, een kind met een lichamelijke beperking, dat zou niet goed zijn voor de andere leerlingen. Pure discriminatie! Ik heb zelf een andere school gezocht, een mavoschool. Dat was een verademing, zo fijn, daar werd ik als mens behandeld, zowel door de docenten als door de leerlingen. Maar wiskunde, dat ging echt niet goed. Ik kreeg het met mijn hand niet voor elkaar, die cijfertjes en lijntjes. Ik gooide het op een akkoordje met de wiskundeleraar. ‘Als u ervoor zorgt dat ik geen wiskunde meer hoeft te doen, dan ga ik mij inzetten voor het project van uw broer in Indonesië!’ Hij nam mijn vraag serieus. Het verzoek werd ingediend bij de Inspectie.  En toen, je gelooft het bijna niet, Gerie, toen kwam de toenmalig staatssecretaris van onderwijs, mevrouw Nell Ginjaar-Maas, van de VVD, hoogstpersoonlijk naar school om vast te stellen dat wiskunde voor mij inderdaad niet te doen was en kreeg ik vrijstelling! Bijzonder hè?  Maar dat betekende wel, dat ik mijn belofte moest inlossen. Dat is gelukt!  Mijn project werd een project van de hele school.  In drie jaar tijd was het geld bij elkaar en kon er met de bouw van een nieuwe school in Indonesië begonnen worden. Ja, natuurlijk ben ik geslaagd. Daarna heb ik ook nog de havo gedaan en vwo en ging het leven zijn gang. Nu studeer ik aan de Open Universiteit, Rechtswetenschappen. Ik studeer iedere dag van tien tot twaalf. En sport twee keer per week. Wel onder leiding van een fysiotherapeut. Dat dan weer wel.”

Petrie vertelt. “Ik wil steeds iets nieuws bereiken! Jurist worden.” Haar man Martin Bernhard luistert aandachtig, kijkt trots. Liefdevol. “Ik ben zeer gelukkig met Petrie. Ik bewonder haar kracht en doorzettingsvermogen.” Hij staat op, pakt een foto uit de kast. Ik zie een stralende Petrie in een prachtige jurk. Voor beiden is het hun 2^de huwelijk. Beide kennen het verdriet van afscheid door overlijden. Petrie is 45 jaar, Martin op weg naar 78 jaar. “Wat is een getal. Wij houden van elkaar.” Petrie maakt grapjes. Plaagt goedaardig. “We hebben nog zoveel plannen. Een beperking hebben betekent niet, dat je niets kunt!” Weer pakt Martin een fotolijst. Hierin geen foto maar een gedicht. “Petrie inspireert mij tot het schrijven van poëzie.” Ik lees prachtige regels, uit zijn hart geschreven. Petrie lacht vrolijk.  Tijdens het interview een stralende zon in Mook. Petrie en Martin straalden ook!