In de lente Topic: Toon Jilesen: “Ik ben ik. Ik ben niet mijn beperking”

Topic. Toon carnaval. lente 2017“Ik ben ik. Ik ben niet mijn beperking. Als baby kreeg ik polio-infectie.” Toon Jilesen groeide op met een verlamd been. “Ik wist niet beter.” Hij groeide op in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Over ach en wee werd niet gesproken. Wat had je immers te klagen zo vlak na de oorlog. Zijn vader overleed jong, zijn moeder bleef achter met drie kleine kinderen. “Na enige jaren hertrouwde mijn moeder en kwamen er vijf kinderen bij. Tijd om emoties te delen was er niet en als er al tijd voor was dan wisten we niet hoe we dat moesten doen.”

Kleuterschool, lagere school, vanaf de vierde klas naar de Maartensschool in Nijmegen en vervolgens naar de LTS op Werkenrode in Groesbeek. Daar leerde hij voor elektrotechnicus. “Ik voelde mij ‘gewoon.’ Dat veranderde toen ik slaagde voor die opleiding en een baan kreeg. Toen merkte ik, dat ik buiten de beschermde wereld van Werkenrode en Ottersum helemaal niet gewoon was. Dat was een harde gewaarwording.” Hij kan er nog boos om worden. “Vanwege mijn lichamelijke beperking betaalde mijn eerste werkgever mij minder dan mijn collega die net zo oud was als ik en die hetzelfde werk deed. Dat voelde zo onrechtvaardig! Ik was amper twintig, maar niet gek! Ik heb het aangevochten.” Toon won, maar de arbeidsverhouding was daardoor verstoord. Dus op zoek naar ander werk. Op enig moment paste zittend werk beter en heeft hij zich laten omscholen tot administratief medewerker, waarna hij ruim 20 jaar op het kantoor van Werkenrode heeft gewerkt.

Inmiddels is hij gepensioneerd en woont in Maasstaete in Mook. Daar heeft hij een ruime woning en is selfsupporting met als enige luxe een keer per week een huishoudelijk hulp. “Maar dat hebben mensen zonder lichamelijke beperking ook!”  In de hal van het gebouw staat zijn handbike geparkeerd. Die koppelt hij aan zijn rolstoel en zo fietst hij geregeld zo’n dertig kilometer rondom Mook. Dat levert spierballen op!  “Ik vind het heerlijk om op de manier te fietsen.” Maar Toon heeft ook een aangepaste auto en vindt zo zijn weg door de wijde regio. Dat komt vooral goed van pas voor zijn werk bij Stichting GIPS in de kop van Limburg. (Gehandicapten Informatie Project Scholen.)

Toon bezoekt, al meer dan 10 jaar, samen met andere mensen met een lichamelijke beperking, 2 x per maand een basisschool in die regio. Met als doel het bevorderen van de integratie van mensen met een beperking in de samenleving en het werken aan een positieve beeldvorming over mensen met een beperking.

“We laten de kinderen van groep 8 kennismaken met de mogelijkheden die mensen met een beperking hebben en met eventuele hulpmiddelen. We bezoeken ze twee keer. Via het GIPS-spel ervaren zij hoe het is om een beperking te hebben, verschillende handicaps komen aan bod. Mobiliteitsproblemen, blind, doof enz.  Tijdens ons tweede bezoek geven we antwoorden op vragen en worden de kinderen vertrouwd gemaakt met het ‘verschijnsel’ handicap/beperking. Hartstikke leuk om te doen. Weet je wat ook leuk is?” Hij lacht en laat mij een foto zien: “Kijk, dit jaar ben ik adjudant van de prins van de Alde Hap van de Heikneuters! Prachtig, vind ik dat! Ja, daar ben ik zeker trots op. Mooie foto hè.”

Share Button

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *