30.7.2018. Daar is ze! Kijkt verwachtingsvol. Ze schrijft graag. Via via komt ze op mijn pad. ‘Wil jij een uurtje met haar praten. Leuke meid. Ze wil zo graag, maar ze denkt dat ze niet goed genoeg is,’ appt vriendin met coachingbureau. ‘Wat schuift het?’ App ik terug. Wie schrijft die blijft, nietwaar?
‘Spreek dat maar zelf met haar af.’ Zo gezegd zo gedaan. En zo zitten we samen onder de parasol in mijn achtertuin. Ze is jong en mooi en onzeker. Dat laatste vindt ze vooral zelf! Daar merk ik niets van. Ze blaakt! Ze straalt, leest graag en ze kan schrijven, daar zijn we het snel over eens. En ze wil graag vertalen. Het liefst vanuit het Engels naar Nederlands. Dat kan ze ook! ‘Maar daarvoor heb ik geen diploma’s.’
‘Nou en! Wat weerhoudt je?’ In volle vaart zet ze 10 beren op de weg.
‘Wil je wel?’
‘Ja! Zeker. Maar eigenlijk ben ik verlegen, werk ik liever op de achtergrond en nu zeg jij dat ik mij meer zichtbaar moet maken. Dat durf ik niet zo goed.’ Haar onzekerheid is mij niet vreemd. Ik hoor een echo van jaren geleden… ‘Hoeveel mensen moeten nog zeggen dat je schrijven kunt? Je kunt het! Ga ervoor!’ Ik geef haar een klein zetje in de rug. Daar gaat ze. Lacht. Is blij. Ik ook.
Je kunt met teksten een glimlach toveren, of een ergernis oproepen. En weet lieve Anneleen Olbrechts soms ligt jouw tekst nog dezelfde dag in de kattenbak en piest de kat erop. En toch blijft schrijven leuk. Maar je moet er wel wat voor doen. Schrijf- en vertaalopdrachten komen niet automatisch naar je toe rollen. Werk aan je winkel! Laat weten dat je bestaat. Onderneem! Plezier en succes gewenst. 🙂 Wie schrijft die blijft! Ik ga je volgen.