“Kijk.” Hij haalt een foto uit zijn portefeuille. “Op deze foto was Lidia een jaar of 16. En op deze is ze 19, toen kregen we verkering. Ik weet nog goed, het was 1 februari 1951. Na afloop van het jaarlijks afscheidsbal van de dansschool vroeg ik of ik haar naar huis mocht brengen. Nee, ik heb haar toen geen zoen gegeven. Ik heb haar netjes tot aan de voordeur gebracht en een hand gegeven, maar vanaf dat moment wisten we dat we verkering hadden. De andere week heb ik dat wel gedaan… Later zijn we verloofd en in 1957 getrouwd. Op een mooi kastje in de kamer staat de trouwfoto. Beetje verlegen lachend kijken ze elkaar aan. “Witte paarden trokken de koets.” Boven het kastje hangt nog een foto van Lidia als bruid gehuld in een wolk van witte tule. “Mooi hè.” Op de schoorsteen een foto van haar op oudere leeftijd en in zijn portefeuille nog een van kort voor haar overlijden. Lidia werd ziek. “Vandaag, 18 oktober, is het precies 7 jaar geleden dat ze is gestorven. Dat is wel frappant hè. Daarom ga ik vanmiddag een poosje naar het kerkhof. Ze ligt hier begraven achter de kerk. We kenden elkaar 58 jaar, 52 jaar getrouwd. Ja, we hebben het goed gehad maar we mopperden ook weleens, hoor. Onze zoon heeft een verstandelijke beperking, die woont bij Dichterbij en mijn dochter woont in Helmond. Daar heb ik een goed contact mee, maar Helmond is niet naast de deur. Vooral op zondag voelde ik mij eenzaam. Ik heb hulp gehad van een maatschappelijk werker om het verlies van Lidia te verwerken. Die bleef erop aandringen dat ik de draad weer zou oppakken. Die zei: “Ga klaverjassen. Dat doet u graag!” Maar dat doen ze hier in ’t dorp niet. Uiteindelijk vond ik een klaverjasclub in Boxmeer. Dat is van hier niet zo ver. Ik kreeg daar aardige kennissen.”
Via het internetcafé van de KBO kwam Rieni in contact met de computer en met internet. Hij was toen 79 jaar. Rieni was er zo enthousiast over, dat hij al gauw een laptop kocht. Met een twinkeling in z’n ogen zegt hij: “Lenie, mijn vriendin, ken ik via de computer.” Een foto van hen beiden, waar de blijheid vanaf spat, staat op de piano, “We kennen elkaar nu drie jaar en het is nog steeds leuk.” Hij lacht vrolijk. “We hebben een latrelatie. We komen in de weekenden bij elkaar. En we bellen. Iedere avond! En soms ook tussendoor. Sinds Lenie en ik een relatie hebben, heb ik weer plezier in het leven. Ik geniet volop, heb daardoor ook weer zin om in de tuin te werken. En we gaan overal naar toe. Meteen toen wij elkaar zagen, voelden we dat het goed was. Ja, vlinders in m’n buik. Lenie is nu 79 en ik ben 84. Zo fijn om weer van iemand te houden. Ik gun alle mensen het lef om weer open te staan voor een nieuwe liefde! Ik geniet ervan!” Met een grote glimlach: “Lenie ook!”
Leven is lef verschijnt 10 x per jaar.
Geschreven door Gerie van der Land, www.schrijverij-gerie.nl in opdracht van Malderburch Welzijn Ouderen, gemeente Heumen. Ma. t/m do. 9.00 tot 15.00, vr. 9.00 tot 13.00 uur. Vragen of opmerkingen over Leven is Lef? Bel dan naar (024) 357 05 70.