Leve de hond!

Guus is een lieverd. Een Labradoodle. Antraciet, rank, slank en een allemansvriend, speelt vrolijk met andere honden. Trekt niet aan de lijn; komt als je haar roept. “Guusje is niet helemaal goed gelukt,” zegt haar vrouwtje: “Ze was de kleinste én de lelijkste uit het nest. Maar ik weet zeker: Guus is de liefste!” Dat vind ik ook. Door Guus heeft buurtgenoot dagelijks contact met andere hondenbaasjes.  Met plezier laat ik Guus uit nu zij dat een tijdje niet kan doen.

Guus rent vrolijk het Grote Siepstrand op. Vliegt daar in de armen van een aardige mevrouw die in het zand zit en geniet van de stralende oktoberzon. Haar hondje heeft felle oogjes, snuift en trekt z’n lip op en wil niet spelen.

Guus blaft. Graaft vlak voor de poten van dat hondje een kuil. “Wat een leukerd,” zegt de mevrouw. “O ja? Een labradoodle?  Niet helemaal goed gelukt?”

We lachen er samen om. Raken aan de praat. Over de zon en de mooie dag en dat het morgen alweer november is. En hoe leuk honden zijn en zoveel méér. Mevrouw somt op: “gezelligheid, structuur en een hond houd je fit en in beweging. En deze kleine brengt me in contact met andere mensen. Nu met u. Of ik eenzaam ben?” Ze lacht. Is 80 jaar. “Gelukkig niet.”

Hoort haar hondje wat ze zegt? Die stuift weg, achter Guusje aan. En wij maken een afspraak voor de volgende Leven is Lef!

Tekst: Gerie van der Land-Zijderveld in opdracht van Malderbuch Malden.