De decembermaand vieren, dat konden Paul en ik goed. Gedichten maken, lekker koken, borrelen, huis versieren, muziek luisteren, grapjes maken. Samen hebben we een vol rijk leven gehad. Vier prachtige kinderen, acht kleinkinderen, we waren 56 jaar getrouwd. Wie kan dat tegenwoordig nog zeggen? Ja, samen een goed leven, met ups en downs, we konden veel delen. Ook het verdriet en de hoop over de ziekte van onze dochter Ilse. Bizar hè, Ilse stierf op de dag dat Paul werd begraven.”

Glimlachend: “En we hadden nog wel zo afgesproken dat we samen oud zouden worden. Nog ouder… Ik ben nu 77 jaar en vind het soms zo verdomd moeilijk om het gemis en mijn verdriet te handelen. Maar ik laat mij niet kisten!” Bredere glimlach: “Ik heb het nog veel te goed naar m’n zin. Maar die zin moet ik wél zélf maken. En bovendien, wie moet er dan voor Midas zorgen?” Midas hoort z’n naam en komt vrolijk aan gekwispeld. “Ja, die hond, dat is voor mij echt een troost en zorgt ook voor structuur in mijn dag én voor tal van contacten in de buurt. Hij geeft mij energie en maakt me blij! Ik kocht hem afgelopen voorjaar als pup. Opvoeden was een hele kluif, maar zó de moeite waard!”

Paul, de man van Jeanne Heydendael uit Plasmolen werd plots ziek. Na een kort ziekbed overleed hij In de zomer van 2016.  Dochter Ilse ook.

“De eerste maanden na hun overlijden was een soort van rare film. Ik wist niet hoe ik moest rouwen en ook niet wie ik daarin voorrang moest geven. Rouwen om Paul of rouwen om Ilse?  Of rouwen om het verdriet van mijn kinderen die hun vader en zus moesten missen of om de kleinkinderen die hun moeder en opa misten. Ik voelde mij reddeloos verloren. Wilde dat zo min mogelijk laten merken. Deed mij stoerder voor dan dat ik was. Ik meldde mij aan bij allerlei clubjes. Zolang ik maar druk was, kwam het verdriet minder binnen en voelde ik minder pijn.”

Die pijn kwam toch. Ruim een jaar later. Is er nog. “Maar ik hield en houd mij stellig voor: ‘Doorgaan met leven!  Ik weiger om in een hoekje te gaan zitten kniezen. Ik stap overal op af. Ja, Leven is lef! Dat is niet altijd gemakkelijk, maar ik doe het wel! Ik heb mij aangemeld bij het smartlappenkoor in Malden. Samen zingen is zo helend en opent je hart. En we lachen wat af. Ik wil niet blijven hangen in mijn verdriet, dat betekent niet dat ik Paul en Ilse niet mis. Enorm! Ik kom alleen thuis en het bed is koud. Maar ik kijk naar wat ik wel heb en kijk uit naar een fijne kerst!

Leven is lef verschijnt in opdracht van Malderburch Welzijn Ouderen, gemeente Heumen. Vragen over rouwverwerking. Bel naar 024 – 357 05 70.