LEVEN IS LEF
Riny Rijnders: ‘We maakten er het beste van’
‘De chauffeur van de Waalboogbus belde voordat hij de straat inreed. Dan ging ik snel naar beneden. Als Harry mij dan zag, was hij blij: ‘Jij hier? Wat toevallig.’ Dan zei ik: ‘Ha schatje. Dat is zeker toevallig. Maar is dit leuk of niet!’ En dan lachten we samen.
Kijk, dit is Harry.’ Riny zet de foto op tafel. Leuke man. Volle kop met haar. ‘En dit was onze boot. De IRSUS. Genoemd naar onze twee dochters, Irma en Susanne. Daar was hij trots op. Op de boot, z’n dochters en de kleinkinderen. Ik ook. Harry ging vroeg met pensioen. Ik werkte als secretaresse op de universiteit. Stop jij ook met werken, stelde Harry voor, dan verkopen we ons huis, kopen een appartement aan de Schoolstraat en een nieuwe boot en dan gaan we door Frankrijk varen. Harry was altijd vrolijk en ad rem. We konden heerlijk lachen samen. Hij was lief en ook dominant. Ik stopte dus met werken, maar Ik genoot er ook van hoor. Wat hadden we het goed.
Ik zag het niet. Zo’n gezonde vent, amper 66 jaar. Tot die keer dat we op de Waalbrug reden. Opeens begon het te hozen. Het water gutste tegen de ramen. We zagen niets. ‘Harry! Doe de ruitenwisser aan!‘ Hij zei: ‘Die is stuk.’ Ik wist dat dat niet zo was. Zette de ruitenwisser vanaf mijn plaats aan. Hij deed het af met een grapje. Dat voorval verontrustte mij, maar we leefden weer gewoon door. Totdat hij een keer stopte op de snelweg! Op de linkerbaan. Auto’s remden, toeterden, raasden rakelings langs ons heen. Paniek. ‘Waarom doe je dit!’ Hij wilde even iets pakken en dan stop je toch?
Mijn dominante Harry ging gewillig mee naar de geriater. Vasculaire dementie. Die prognose was een soort van opluchting. Harry maakte nog steeds grapjes, leek nog dezelfde, maar dat was niet zo. En dan? De boot verkocht. Zo jammer. Ja, ik was teleurgesteld, niet boos, wel verdrietig. We hadden zoveel plannen. Ik heb hem in z’n waarde gelaten en we zijn altijd grapjes blijven maken.
Nee, ik zei niet tegen Harry, dat hij dat gisteren ook al had verteld en sprak met hem niet over de veranderingen in zijn gedrag, hij kon er immers niets aan doen. We maakten er het beste van. En dat doe ik nog steeds!’
Leven is lef verschijnt in opdracht van Malderburch Welzijn Ouderen, gemeente Heumen. Vragen over Alzheimer? Bel tijdens kantooruren naar 024 – 357 05 70.
Wat geweldig dat je dit hebt gedeeld , lieve wandelvriendin
Geweldig wat ik van je lees. Bekend van vroeger ????
Groet Harrie Bakker