40 dagen zonder alcohol  

Twee vriendinnen van mij gaan ook meedoen. Voor de eerste keer. Wij zijn lang bevriend, meer dan twintig jaar. We delen lief en leed en vinden altijd wel een reden om een wijntje te drinken. De vijf in de klok… Omdat de zon schijnt of omdat het regent.

Lekker lunchen en lekker lang nazitten.

“Thee?”

“Théé!?”

“? Hè nèèjj! Wijntje!? Nu mag het nog! Wat doen we, wit?”

Ik ben met één vinger te lijmen.

“Twee mag. Eén is geen.”

 Na een tijdje vraagt de aardige gastvrouw: “Bijschenken?”

 “Dat wordt de derde.”…

“Jemig! Geer! Tellen? Gaan wij dat na die actie ook doen?” Ze lachen. “Nou… Proost! Goede herinneringen heb je nooit genoeg! Op het goede leven en op 40 dagen zonder alcohol!”

We heffen het glas.

Ik maak een grapje: “IkPas.”

“Morgen 10 februari.”

“Gaan-wij-dat-volhouden?”

“Natuurlijk, gaan-wij-dat-volhouden!” Het is mij twee keer gelukt.”

We lachen en proosten weer.

“Wat doen we?”

“Nog één? De laatste.”

“IkPas.”

“Tjee Geer, kom hé, doe niet zo ongezellig.”

!? ##@!X^!!*?!

We doen het niet.

Thuis zie ik een bericht via de app: “Ik ga ervoor! Natuurlijk kan ik het ook 40 dagen volhouden. Net als jij!”

Ik schrijf terug: “Natuurlijk! Dat lukt jou! Succes!”

Erg benieuwd hoe het mij vergaat deze ronde.

Mijn man: “Kom op! Karakter. Fluitje van cent. Natuurlijk lukt ons dat weer.”