Vriendin belt. Haar stem klinkt vrolijk: “Je ráádt nóóit waar we geweest zijn!”

“Vertel!”

“Weer in de Plas-molense-hof! En-wéét-je-wat-we-gedaan-hebben?”

In blokletters: “De cu-li-nai-re tocht!” Ze laat een (korte) stilte vallen.“Heb jij dat wel eens gedaan?” Ze wacht niet op antwoord.

“Dat-ís-kei-leuk! En lekker. En móóói. Jeetje Geer, wat woon je toch in een mooi gebied. Echt, schit-te-rend, dat Zevendal! Daar was onze eerste stop, lekker wijntje en verschillende hapjes. Daarna een stuk over de Mookerhei. Bovenlangs. Beetje klimmen. Ging goed hoor. Ook zo mooi. Dat uitzicht, prách-tìg. Helder weer, we konden zo naar Cuijk kijken! Ik was er nog nooit geweest.” Ze geniet er nog van. “De tweede stop was bij Marjan van Linge, een kunstschilder. Ohh joh, daar ook al zo’n mooi uitzicht. Hartstikke leuk om in haar atelier te zijn. Aardig mens trouwens. ‘k Kreeg meteen zin om te gaan schilderen. Ken je haar?”

Vriendin vertelt verder. “Het kwam zo te praat met m’n collega’s. Na de zomervakantie starten we met ons team altijd met ‘iets leuks.’ Dat was er nog steeds niet van gekomen. Joh, de tijd vliegt hè! Vind jij dat ook? Ik vertelde over afgelopen zomer, dat wij zo lekker en gezellig hadden gegeten bij die Vesperije in de Plasmolense Hof. Dat leek hen ook wel wat. Even op site gekeken en toen stuitten we op die culinaire tocht. We zijn met z’n tienen. Hoe mooi kwam het uit! Die wandeling is vanaf 10 personen! Het was echt superleuk om dat zo met collega’s te doen. Uiteindelijk waren we trouwens met z’n twintigen, want we mochten onze partners meenemen. En-nu-heb-ik-een-idee! Als we nou eens met … (ze noemt de namen van vrienden) in de herfstvakantie zo’n leuke middag gaan beleven. Gaan jullie mee!?”

Lijkt me een leuk plan. Ik ken de tocht, de rust van het Zevendal op de Sint Jansberg, de schitterende kleuren, vergezichten en de verhalen van de Mookerhei. In de herfst de goudbruine kleuren, paddenstoelen.  Spannende wolken in oktober. Alle tijd om met elkaar te praten, of om in harmonie te zwijgen. Twee keer een stop met lekker eten en drinken en bij terugkomst in het restaurant een verrassend dessert, daarna nog koffie of thee met lekkers en als je wilt nog lang gezellig naborrelen. Wij kunnen  lopend naar huis. Misschien sneeuw in de wintermaanden. Sporen van herten, de vos… De Dassenburcht.  Knapperend vuur in de open haard, rood vuur in de houtkachel. Altijd een warm welkom in De Plasmolense Hof…

“Luister je nog!?”

“Ja, goed idee! Regel maar. Wij gaan graag mee!”