Herinnering

We staan voor de spiegel.
Lachen naar elkaar.
“Hoe voelt dat moeder, bijna 93?”
Ze kijk weg. Zegt: “Wat stel jij toch altijd gekke vragen. Hoe voelt dat bij jou dat je 67 bent!?”
Ik wil zeggen dat ik dat niet voel.
Zij leest mijn gedachte. Wacht niet op antwoord.
“Nou, zo voelt het bij mij ook. Gewoon. Niks bijzonders.”
Kijkt weer in de spiegel: “Doe je kraag es goed.”
Ik frommel wat aan m’n jas. Stel nog een vraag: Denk je nu je ouder bent, veel ouder, want dat ben je moeder, er vaker aan dat leven ophoudt? Dood komt?”
“Kind, schei toch uit.”
“Nou ja, bijna 93… Het houdt een keer op. Dat houdt mij bezig, of je dan leeft met de dag, of zo. Dat mag ik toch wel vragen.”
“Weljaat.”
Stil.
Kijkt mij aan in de spiegel: “Ik heb het prima naar m’n zin, Jij toch ook? Leef jij met de dag? Nou, ik ook niet. Daar hebben we zelf niets over te zeggen. Dat weet je.”

De liftdeuren gaan open.
Met haar rollator loopt ze haar wijde wereld in.

Ze kijkt om. “Kom Geert, waar blijf je nou?”