Leven is lef
Janny van Eupen sport bij Beweegcollectief Mook, maar soms haalt zij een les in tijdens mijn sportavond in Middelaar. 30 minuten rekken en strekken en 30 minuten sport en spel en nog meer plezier. Ik sport ‘omdat het moet,’ maar als ik er dan ben heb ik het uitstekend naar mijn zin. Het valt mij op dat Janny met veel plezier rent en beweegt. We maken een praatje. “Ben jij 82!?” Ze vertelt dat ze ook 1 x in de week fysiogym doet en dat ze hockey speelt bij het veteranenteam Civicum in Cuijk. “Ik ben keeper.” Wauw, dat is lef! “Welnee, dat is leuk leven!”
Energiek, fit, vrolijk en een vlotte verteller. “Geraniums zijn voor ín de tuin, niet om erachter te gaan zitten.” Dan serieus: “Het moet je ook zijn gegeven, maar ik ben ervan overtuigd, dat bewegen en in beweging blijven en daarbij een positieve en relativerende instelling, positief van invloed zijn op je leven. De meeste dingen doe ik graag. Sporten ook! Iedere dag. Behalve op vrijdag niet.” Dan doet zij samen met haar man (85) de boodschappen. Grinnikend: “Dat is ook sport…”
Sport en sporten lopen als een rode draad door haar leven. “Sport houdt mijn geest fit en houdt mij letterlijk en figuurlijk op de been. De kinderen gingen naar zwemles en meedoen aan zwemwedstrijden. Later werd het hockey. Ik ging mee en werd hun coach. Dat heb ik circa 20 jaar gedaan. Toen zij voor hun studie uitvlogen ben ik zelf hockey gaan spelen. Ik was toen 52.” Terloops vertelt ze dat dochter Marit later is gaan roeien en meervoudig kampioen roeien is geworden. Wereldkampioen, Olympisch kampioen, Nederlands kampioen en dat Manus een bijzondere band heeft met het zoontje van Marit.
Manus?
“Manus is een meneer van 67 jaar met een verstandelijke beperking en hij kan niet praten, hij maakt geluiden. Een keer in de maand is hij een poosje bij ons. Hoelang al? Een jaar of tien. Onlangs was er een feestelijke bijeenkomst voor de cliënten van de zorgboerderij en voor de mensen die hen een warm hart toedragen. De cliënten werden op het podium geroepen en kregen een roos die ze zelf mochten houden of weggeven aan iemand die ze lief vonden. De bloemen werden weggegeven op het podium, aan elkaar. Dat deed Manus niet. Hij keek de zaal in, zocht. Zag ons en bracht zijn bloem. Dat moment… Zo onverwacht. Zo speciaal.”
“Ja natuurlijk ben ik trots op Marit. Op alle drie de kinderen!” Enthousiast vertelt ze verder over haar hockeyteam. “We spelen in de eerste klasse. “Schaterlachend: “Dat komt volgens mij niet omdat we zo goed zijn, maar omdat er verder geen teams zijn!” Er wordt fanatiek gespeeld in het veteranenteam, maar ondanks dat is de tegenpartij soms net wat sterker. “Maar dat doet niets af aan het sportplezier dat we met elkaar beleven!”
Janny is met haar 82 jaar de oudste. De andere teamleden zijn veertigers, vijftigers en zestigers. De derde helft vindt zij ook belangrijk. “We delen lief en leed. We drinken wat, maken een lekker hapje én pret! Nee, voor mij geen alcohol. Ik word niet vrolijker van alcohol. Van sporten en mijn vrijwilligerswerk wel!”
Leven is lef verschijnt 10 x per jaar. Gerie van der Land-Zijderveld www.schrijverij-gerie.nl schrijft deze rubriek in opdracht van Malderburch Welzijn Ouderen, gemeente Heumen. Vragen over sporten en het doen van vrijwilligerswerk? Bel naar 024 – 357 05 70
