Wim en Sandra: “Groesbeekse Boys is een deel van ons leven.”

Wim: “En als Feyenoord wint ben ik helemaal gelukkig!”

Sandra: “Ja echt hoor. Dan hééft tie góede zin! Onze Niek ook! Mooi, dat zij daar samen zoveel plezier aan beleven.”

Sponsor in de spot

Sandra en Wim Eeren, eigenaren van

Rutolux Rolluiken en Buitenzonwering in Groesbeek

We ontmoeten elkaar op zaterdagmorgen 2 september. “Om 10 uur bij jullie op kantoor?”

Fiere vlaggen wapperen. RUTOLUX. Goed bekeken, sinds 1971 de beste!

Prachtig complex met kantoor, productiehallen, serres en showroom voor luxe aluminium kozijnen, deuren, rolluiken en buitenzonwering op De Mies in Groesbeek. Veel Groesbekers kennen het en de meeste Groesbeekse Boysleden zeker! Wie van u heeft er geen Rutoluxproduct in/aan huis?

“Hallo. Goedemorgen, kom verder. Ja, leuk dat wij Sponsor in de spot zijn.”

Ik sta even stil in de hal bij de grote ronde vijver met koi karpers. Die zien eruit als Hollands welvaren. Maar gisterenavond is, na een lang goed vissenleven, een grote koi doodgegaan, en zo komt het dat we praten over ‘dood.’ Wim maakte in zijn leven daar al vroeg kennis mee. Zijn vader overleed tijdens een training op het Boysveld.

“Heb je daar herinneringen aan?”

“Nee. Mijn vroegste herinnering is ons mam achter de tap in de oude kantine. Daar was het altijd leuk en gezellig. Werken in de kantine was een soort van troost voor haar, besefte ik achteraf. Ik liep daar rond vanaf mijn tweede jaar en werd verwend. De meeste mensen die dat deden zijn ook al dood, De Kuuter, Bartje Arends, Wienand van Mops, de vader van Peter Visser, Herman…  Iedereen was lief voor mij. Ik kreeg een aardig woord, een aai over de bol en vaak ook geld om iets lekkers te kopen. Voor mij was het een mooie tijd en is het een mooie herinnering. Thuis, en eigenlijk door niemand, werd met mij niet over mijn vader gesproken. Ik groeide op met een lieve moeder die haar verdriet en gemis voor zichzelf hield en ik had Arno, mijn zeven jaar oudere broer, die was als een vader voor mij. Ik ervaarde eigenlijk geen gemis, behalve in de tijd van Vaderdag, als er op school iets gemaakt werd… Klasgenootjes hadden wel een vader… Dan werd ik erbij bepaald, maar ook op school werd er niet over gesproken. Bij het ouder worden werd ik mij er meer bewust van dat ik geen vader had en werd het gevoel van gemis groter. Ja, dat vadergemis is in de loop der jaren groter geworden… Alleen maar! En nu ook het gemis van Arno…”

We drinken thee en koffie. Het gesprek gaat alle kanten op.

“San, jij hebt ook vroege Boysherinneringen?”

“Als kleuter kwam ik niet zo vaak in de kantine. Ons Pap ging wel naar iedere wedstrijd, uit en thuis. Ons mam ging dan meestal met René en mij naar oma Eijkhout, maar soms was er een bijzondere wedstrijd en dan gingen wij ook. Dat vond ik leuk. Altijd gezellig en genoeg kinderen en later jongelui om plezier mee te maken. Er was toen vaak een kampioenschap te vieren.  Daar bewaar ik goede herinneringen aan. Ja, Wim zag ik daar ook, wij kennen elkaar vanaf kleutertijd en we hebben ook bij elkaar op kleuterschool en lagere school gezeten. We kregen verkering toen ik 18 was en hij 19.”

De tijd herhaalt zich? “Ook onze kinderen, Niek en Imke bewaren goede herinneringen aan leuke zondagmiddagen in de kantine en Niek speelt nu met veel plezier in de selectie. Dat is zo leuk. Jaah, daar zijn we trots op!” Wim knikt instemmend: “Groesbeekse Boys is een deel van ons leven.” En dan olijk en vrolijk lachend er achteraan: “En als Feyenoord dan ook nog eens wint, dan ben ik helemaal gelukkig!”

Allebei doen jullie veel voor Groesbeekse Boys. En daarbij zijn jullie ook nog eens druk met jullie bedrijf en gezin. Allemaal goed te combineren?

“Soms is het passen en meten, maar wat gebeuren moet moet. Zo simpel is het. Ook voor onze kinderen is het normaal, dat je je inzet voor je club. Vrijwilligerswerk doen geeft ook plezier en energie.”

Jullie droomden van deze functie bij RUTOLUX?  Als uit één mond klinkt:“O nee! Helemaal niet!” Sandra had het goed naar haar zin als administratief medewerkster op het GAK in Nijmegen en Wim runde samen met vriend Richard Jansen een goedlopend Rutolux franchisebedrijf. Beiden hadden niet de gedachten en ook niet de ambitie om op deze plek terecht te komen. Maar Henk Rutten, de vader van Sandra, nam in 2007 de beslissing dat hij minder wilde gaan werken en zijn bedrijf aan zijn kinderen wilde overdragen. René en Mandy gingen de directie voeren over de divisie aluminium kozijnen en Sandra en Wim gingen de directie voeren over de tak rolluiken en buitenzonwering.  “Alweer tien jaar geleden.”

Wim: “Ja, het was zeker een uitdaging, zeg dat wel, want niet veel later begon de crises. Net als voor veel andere ondernemers werden dat ook voor ons zeven moeilijke jaren. Gelukkig hebben we het gered, zowel zakelijk als privé. Sandra en ik kunnen samen goed werken en samenwerken en Henk en Hannie bleven positief en ons ondersteunen, zeiden: ‘Kom op, niet bij de pakken neerzitten.’

De markt trekt nu gelukkig goed aan en de samenwerking en kruisbestuiving met René is goed. Hij heeft de kozijnen en serres.  Wij bieden een breed programma rolluiken en zonwering van goede kwaliteit en we spelen steeds in op nieuwe trends en ontwikkelingen en bieden goede service. De beide divisies versterken elkaar. We hebben momenteel leuke langlopende projecten in portefeuille waar wij leveren en aanbrengen en ook de particulier in Groesbeek en verdere regio weet ons te vinden. Er zit weer groei in ons bedrijf. Maar dat betekent niet dat we achterover kunnen leunen. We moeten iedere dag alert zijn.”

Sandra deed het goed op school, maar Wim had ronduit een hekel aan naar school gaan.

Nu is dat ondenkbaar maar na het behalen van zijn lts-diploma ging Wim meteen het dak op. Dat was 30 jaar geleden doodnormaal in Groesbeek. Leren op school was niet zo zijn ding. Wel was hij goed in Nederlands, Duits en Wiskunde en had en heeft brede interesses, maar zijn pubergedrag paste niet zo in het schoolse systeem. “Op het dak werd dik geld verdiend, dat wilde ik ook!” In de praktijk heeft hij zich verder ontwikkeld en werken op verschillende niveaus geleerd. “En ook door mijn vrijwilligerswerk bij Groesbeekse Boys leerde ik! Communiceren, onderhandelen, organiseren en oplossingen zoeken bijvoorbeeld. En we hebben in de loop der jaren ook veel geleerd van Henk en Hannie en van vrienden en collega’s. Nog iedere dag leer ik bij.”

Dromen jullie er wel van dat jullie kinderen verder gaan met jullie bedrijf? “Nee, die droom dromen wij niet. Niek en Imke geven wij binnen ons vermogen alle kansen om zich te ontwikkelen en hun eigen pad te kiezen. We leggen niets op.”

Maar…? “Je weet het nooit. Als zij er wel voor kiezen is dat natuurlijk hartstikke leuk en zullen wij hen van harte steunen. De tijd zal het leren.”

Waarom subsponsor?

Sandra: “We hebben een goed voorbeeld aan ons pap.”

Wim: “De Boys… Dat is zo’n mooie club om bij te horen. De Boys doet veel voor de jeugd. Voor jongens en voor meiden. Sporten is gezond en leuk en levert een positieve bijdrage aan hun ontwikkeling. Gelukkig gaat het weer meer goed met ons bedrijf, ook Groesbeekse Boys daarin mee te laten delen, vinden wij vanzelfsprekend. Ja, we zijn er trots op dat we dat kunnen en mogen doen. Zowel als sponsor, maar ook als vrijwilliger.”

Sandra: “Zo is het!”

Voor de komende jaren sponsoren Wim en Sandra (onder andere) het naambord van het nieuwe plein op het terrein.

“Hartstikke leuk, dat wij dat mogen sponsoren en er een naam aan mogen geven. Maar we zijn er nog niet uit hoe we het gaan noemen. Het plein gaat gebruikt worden voor leuke activiteiten. Wij houden wel van en feestje. Wat denk jij, zullen we het Feestplein noemen?”

Nog meer Wim en Sandra: 

Het allerleukst vinden ze hun kinderen, Niek en Imke.

En daarna?

Sandra: “Fotograferen!”

Wim: “Als Feyenoord wint.”

En daarna?

Wim: “Als ik op vrijdag merk dat we het weekschema en planning hebben gehaald en klanten tevreden zijn. En als Feyenoord dan ook nog wint…”

Sandra: “Als ik merk dat opdrachtgevers blij zijn met de foto’s die ik van hen heb gemaakt.”

Hobby:

Sandra: “Fotograferen! En hardlopen.”

Wim: “Feyenoord! En hardlopen.

Maar natuurlijk is De Boys ook mijn hobby! En in de winter skiën. En een potje voetbal spelen en, ik heb een nieuwe sport, tennis! Ja, erg leuk om te doen.” 

Je wordt boos als/van:

Wim: “Het wordt eentonig? …  Als Feyenoord verliest.”

Sandra: “Onrecht! In al z’n vormen!”

Je wordt blij van:

Wim: “Haha… Je raadt het al? … Als Feyenoord wint.”

Sandra: “Als ik merk dat mijn kinderen gelukkig zijn.”

Wim:” Ja! Ik ook natuurlijk!”

Sandra: “En als ik zie dat Wim en Niek dan zo blij zijn als Feyenoord wint, dan word ik daar ook blij van.”

We dromen samen van:

Eensgezind: “Een reis per camper door Amerika.”

Sandra: “Wij hebben dat gedaan met ons pap en mam en met René en Mandy. Niek was nog klein, Imke was nog niet geboren.”

Wim: “Dat was een bijzondere reis. Met Niek en Imke in een camper net zo’n onvergetelijk reis maken staat boven aan ons wensenlijstje. Wie weet als we 25 jaar getrouwd zijn?”

Ere voor Annie Eeren

Voordat de tekst naar de redactie gaat stuur ik de tekst naar Wim en Sandra met de vraag of ze het ermee eens zijn. Sandra belt en zegt: “Het is goed zo, maar Annie, de moeder van Wim, heeft zoveel voor de Boys gedaan en voor Wim en ook voor ons gezin; en wij kunnen nog altijd een beroep op haar doen. Wim en ik zouden het leuk vinden als je dat ook benoemd.”

Bij dezen! Hulde aan Annie Eeren, de moeder en schoonmoeder van onze sponsors Wim en Sandra Eeren van Rutolux rolluiken en zonwering BV. Uw partner in alle mogelijke zonwering! Rolluiken, screens, knikramschermen, markiezen en serre-zonwering. Erkent Tibelly®dealer. www.rutolux-zonwering.nl Even kijken?

Via de online offertepagina op hun site bieden Wim en Sandra de mogelijkheid om binnen enkele minuten een offertevergelijk te maken. Maar u kunt natuurlijk ook een persoonlijke afspraak maken. Of wilt u zich eerst oriënteren, de producten zien en voelen? De showroom is geopend tijdens kantooruren. U bent van harte welkom!

Niet aan de orde in dit interview kwam de ziekteperiode van Sandra. Daarover schreef zij het boek ‘Lyme, een hel op aarde.’

Tekst geschreven voor herfstnummer Schup Is, clubblad van R.K.S.V. Groesbeekse Boys