Mevrouw is resoluut: “Ik heb geen behoefte aan publiciteit, maar als ik u er een plezier meedoe, wil ik wel een poosje met u praten, maar u mag niets opschrijven.” Ze zet thee en vertelt. Haar verhalen bewaar ik in mijn hoofd en thuisgekomen schrijf ik toch… Ik ga weer naar haar toe. Ze luistert, leest en zegt: “Dit is tegen de afspraak mevrouw. Jawel, het klopt, maar ik wil niet dat u dit publiceert. Denkt u nu echt, dat er mensen zijn die op een verhaal van een honderdjarige zitten te wachten?” Ik bespeur een kleine opening…
We dealen, spreken af, dat zij zich laat adviseren door haar dochter en schoonzoon. Dan komt er een telefoontje: “Akkoord, maar geen foto en geen naam.” Hieronder het verhaal van een krachtige en fitte honderdjarige.
“Hoe sommige media oudere senioren neerzetten, niet leuk soms, alsof we debiel zijn. Toen ik 100 werd heb ik de pers geweigerd. Ja, wel leuk, dat de burgemeester kwam feliciteren. Ik kende hem niet; een aardige man. Die verjaardag, alweer een half jaar geleden, heb ik gevierd met mijn kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en mensen die ik er verder graag bij wilde hebben. Zo’n 80 mensen. 100 worden is geen eigen verdienste, je wordt het. Ik mag mij verheugen in een goede gezondheid, heldere geest en stevige rollator, mijn evenwicht laat soms te wensen over en mijn ogen zijn minder geworden, maar daar zijn ook hulpmiddelen voor. Onlangs kreeg ik een lichte tia. Juist gisteren kreeg ik de uitslag uit het ziekenhuis, een soort van rapport. ‘Alles keurig.’ Daar ben ik blij om.” Ze kijkt monter en zegt: “Ik vind het jammer dat ik weinig toekomst meer heb. Dat vind ik geen fijne gedachte, maar het is wel een realistische. Mijn jongste achterkleinkind is nu 10 jaar, die zal ik niet volwassen zien worden. Mijn man en ik hebben leuke kinderen gekregen. Mijn dochters ook en hun kinderen ook! De achterkleinkinderen vinden het normaal dat ik er ben. Vier generaties, we hebben onderling een goed contact.”
Op de kast staan familiefoto’s
“Onze zoon werd geboren toen ik 42 was. De kraamverpleegster had het meteen gezien, vertelde ze later. De huisarts had haar niet geloofd. Hij zag niets vreemds aan hem en zei dat zij haar mond moest houden. Wat mij opviel was dat de huisarts nogal eens kwam en dan veel aandacht aan Jan besteedde, dat had hij met de drie meisjes nooit gedaan. Na drie maanden adviseerde hij ons om een afspraak te maken met een kinderarts. Zelf zagen of merkten wij niets verontrustend. Jan groeide, lachte, was tevreden en had zo’n leuk rond koppie. We hadden geen idee… Wij volgden het advies van de huisarts.”
Kleed hem maar weer aan
“Jan lag in z’n blote lijfje op het bureau van de kinderarts. Die bekeek zijn ogen, bewoog zijn armen en benen en zei: ‘Dit is een mongool.’ Toen schoof hij zijn stoel naar achter, stond op en zei: ‘Kleed hem maar weer aan. De kosten voor dit consult zijn zes en halve gulden.’ Dat zal ik nooit vergeten. Jawel, we schrokken. Eén dag. Toen gingen we verder met ons leven, Jan was zo lief, dat veranderde niet door die diagnose. Hij werd zo’n mooi blij ventje, hij is 52 jaar geworden, dat is oud voor een mongool. Hij heeft een goed leven gehad. Wij met hem ook! 60 jaar geleden wist geen mens hoe je zo’n kind nou precies moest opvoeden. Wij hebben ons hart gevolgd. Tot zijn 18de jaar heeft hij thuis gewoond en toen heb ik een andere woonvorm voor hem gezocht. Hij kwam vaak naar huis, reisde dan zelf met de bus. Vanaf zijn tiende jaar stond ik er alleen voor. Mijn man overleed jong, 54 jaar. Ik ben 46 jaar alleen. Nee, geen behoefte gehad aan een andere relatie. Het is goed zoals het is. Mijn oudste dochter is zeventig jaar, ze woont hier niet ver vandaan, met haar doe ik de boodschappen en mijn huishoudelijk hulp komt 4 uur in de week. Ik zorg goed voor mezelf, ik kook lekker en eet goed. Dagelijks lees ik de krant, houd op tv de actualiteiten bij, luister graag naar Brava Klassiek en ik lees graag. Zo nu en dan speel ik piano. Ja, ik ben een optimistisch mens. Ik heb het uitstekend naar m’n zin.” Lachend: “Ja, ik heb zin in de lente. U ook?”
Met veel plezier geschreven voor lentenumer www.vita-magazine.nl
www.schrijverij-gerie.nl Kent u een fitte honderdjarige in het VITA verspreidingsgebied? Wij horen het graag!
