“Eenzaamheid kent vele oorzaken en vormen en het kan iedereen overkomen,” lees ik op de site van het Sociaal Ouderenfonds. De cijfers over eenzaamheid liegen er niet om. Daar word je niet vrolijk van. Mijn voorland?
Kennis is pedicure in de regio. Komt bij mensen aan huis. Ze vertelt dat ze veel eenzaamheid tegenkomt. Dat zij voor sommige oudere mensen een lichtpuntje is. Dat er naar haar komst wordt uitgekeken. Ze ziet de nood, ziet ook dat er door ouderen geen initiatief wordt genomen om hulp te zoeken om die eenzaamheid te verhelpen. Want dat kan! Met concreet ongemak ga je naar de dokter. Maar om daar nu aan te bellen en te zeggen ik ben eenzaam, dat is voor veel mensen een te grote stap.
In Plasmolen geen eenzame mensen? Plasmolen is natuurlijk prachtig, daar krijg je goede zin van. Je kunt er lekker wandelen of een leuk terrasje pikken en je bent zo in Middelaar. Daar wordt voor senioren iedere week in de Koppel een lekkere maaltijd gekookt. In mijn buurt wordt op elkaar gelet, we helpen elkaar als dat nodig is. Helpt dat tegen eenzaam zijn? Soms niet, vertellen de cijfers. Links en rechts, vraag ik aan mensen waarvoor deze rubriek bedoeld is, 55 + ers en ouder, (daar zijn er genoeg van in Plasmolen) of ze mensen kennen die eenzaam zijn. Of dat ze het misschien zelf zijn. Oei, dat laatste is schrikken. Van sommigen, die ik ervan verdenk weleens eenzaam te zijn komt heel snel een antwoord: “Ik? Nee hoor! Maar ik denk wel dat ze er zijn.” Waar? Wie dan?
Een taboe, merk ik, eenzaamheid. En over eenzaamheid met depressie als gevolg, wordt al helemaal niet gemakkelijk gepraat. Niet door oudere senioren en ook niet door de jongeren. Zou u het gemakkelijk vertellen? Ik niet. Niemand te vinden die erover wil praten. Hulp in geroepen van Sanne Giesbers, steunpuntcoördinator, steunpunt Maasstaete, Mook. Zij brengt mij in contact met meneer Jo. Hij woont mooi in Mook, heeft vier leuke kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze komen regelmatig. Hij kijkt terug op een goed huwelijk, was meer dan 60 jaar getrouwd. Zijn buren zijn fantastisch. Bijna iedere dag is er burencontact. Hij heeft een laptop en gaat twee keer in de week, op z’n elektrische fietst, naar de dagopvang in Mook. Alles voor elkaar zou je denken. En toch lijdt meneer Jo aan eenzaamheid. Hij praat regelmatig met een team hulpverleners, een psycholoog, geriater en psychiater. Met Sanne kan hij ook goed praten. “Dat helpt mij’, zegt hij. “Maar nu zo even met jou praten helpt ook een beetje. Hij glimlacht voorzichtig. Lust je thee?” We bekijken de familiefoto’s aan de muur. Hij heeft veel verhalen. Druk werkzaam leven achter de rug, wist niet wat eenzaamheid of depressie was. Na het overlijden van zijn vrouw, drie jaar geleden, sloeg Grote Eenzaamheid, die leidde tot depressie en lichamelijke ongemakken, toe. Hij heeft er mee geworsteld en hulpgezocht. Het gaat op en af. “Ik voel me eenzaam en verlaten. Een gevoel van leegte, verdriet en soms angst. Ik zou zo graag dat nare gevoel kwijt zijn. Ik lach nog wel eens, maar nooit meer van harte. Na het overlijden van m’n vrouw heeft alles z’n glans verloren.”
Iedereen kan zich periodes in zijn leven eenzaam voelen. Daar hoeft u zich niet voor te schamen. Leven is lef! Doe dan net als meneer Jo. Heb het lef om er wél over te praten. Zoek hulp.
Een eenvoudige mening en een heel eenvoudige ervaring : ik vind het een boeiend onderwerp. EENZAAMHEID. Het is heel wat anders al : alleen zijn. Iedereen kent beide gevoelens wel denk ik . Eenzaaheid , waar het hier over gaat is geen onbekend begrip en iedereen kan wel momenten aangeven waarin eenzaamheid in het leven een rol speelt. . Ikzelf heb de cursus : mindfulness en eenzaamheid gevolgd aan de Radboud Universiteit onder leiding van Prof. Anne Speckens ( directrice van het Mindfulness centrum ) . Tot 2 x toe had ik een ongeval(1990) met een x zwaar lichamelijk letsel en 1 x minder(2007) , maar versterkte het aanwezige letsel wel. Niemand had er enige schuld aan. Ik werd niet vrolijk van de beperkingen en na de 2e x belandde ik in een depressie met sterke eenzaamheidsgevoelens . Lichamelijke ongemakken. Dan heb je mensen om je heen, vrienden en familie. Maar, niemand begrijpt lichamelijke pijn omdat pijn geen geheugen kent en je het gelijk vergeet als die verdwijnt. Na de cursus kon ik er beter/goed mee omgaan. Eenzaamheid is volgens mij pas een nare gevoelsgewaarwording als je niet kunt delen, als anderen niet begrijpen. Daarom vind ik lotgenotencontact een goed middel om eenzaamheid te boven te komen en weer gelukkig en fit en fruitig in het leven te kunnen staan. Leven vind ik dan geen lef, maar leven is heel erg leuk en leven is heel erg fijn.
Beste Beppe Crouwers,
Wat leuk om nog een reactie te krijgen op een “Leven is Lef’ van vier jaar geleden. Leven is lef schrijf ik in opdracht van Malderburch Welzijn Ouderen, gemeente Heumen en de stukjes verschijnen in 3 regionale weekkranten.Via gemeente Heumen, Via Mook en Middelaar en Via Groesbeek.
Eenzaamheid bestaat, helaas. Bij jong en oud en en er rust een soort van taboe op. Dat is soms zo groot, dat de weg vinden naar lotgenoten niet gemakkelijk is. Wat fijn voor u dat u baat heeft gehad bij de cursus. Alle goeds en hartelijke groet,
Volgens Picasso zijn er mensen
die van een zon een gele vlek kunnen maken
En zijn er anderen
die van een gele vlek een zon kunnen maken
oef: taalvoutjes in mijn vorige verhaaltje
Dank je wel.
Maar :
ik geef je gelijk. Er rust een taboe op eenzaamheid. In jouw verhaaltjes lees ik over verdriet waar mensen mee worstelen. Of het niet weten hoe contacten te leggen en onderhouden. Ik proef ook een niet weten waar bij aan te sluiten waar je behoeften liggen. Dat is natuurlijk ook niet gemakkelijk als je je basis bent kwijtgeraakt. Ieder mens is uniek, maar dat wil nog niet zeggen dat je begrip, acceptatie, vriendschap vindt bij alles en iedereen . Dat is dan echt even zoeken . Maar ik ben ervan overtuigd dat, als je je daar aansluit waar je hobby, je handigheid ligt , of waar je proficient , je een groot deel van je eenzaamheidsgevoelens kunt uitleven, de mensen ontmoet met dezelfde interesse die je ook nog begrijpen , je in je waarde laten , in je verdriet laten, en je respecteren. Dan is een lief gebaar vaak al voldoende . met vr. gr . Beppie Crouwers
oef , ik herlees net nog mijn tekstje, wat je eigenlijk moet doen voordat je inzendt , en zie dat er een uitleg fout in staat.
Helaas : als je ouder wordt doe je alles in een ander temp.:
ik schrijf: eenzaamheidsgevoelens utleven.
Ik bedoelde : eenzaamheisgevoelens oplossen en in je hobby’s je gevoelens met anderen kunt delen en je kunt uitleven in kleurtjes, werkjes etc etc
.
Voor mij zouden lessen in tekst en verhaaltjes schrijven ook een goed idee zijn Gerie 😉 Lijkt me net zo leuk als schilderen en glas bewerken .
Schrijven is zeker leuk Beppie! Is te leren hoor. 🙂