“Wij proberen bij te dragen aan een betere wereld” ATS TRANSPORT BV NIJMEGEN WIJCHEN

SPONSOR IN DE SPOT

HICHAM ZERHOUNI EN BOB VAN ZON: 

“Wij proberen bij te dragen aan een betere wereld” 

ATS TRANSPORT BV NIJMEGEN WIJCHEN 

“Waarom ik subsponsor ben geworden?”

Hicham vertelt het rustig. “Koen Renswoude, jullie trainer is een vriend van mij en een andere vriend, Hans Hoogenbosch, is de vader van de keeper van het eerste elftal.  En Mats Berends, een van onze chauffeurs woont in Breedeweg. Er was ruimte in het budget. Ik doe hen graag een plezier.” 

Een kijkje op de site van ATS TRANSPORT geeft veel informatie. Niet alleen informatie hun product, maar ook over hóe ze ondernemen. 

Niet zomaar een transportbedrijf. Een transportbedrijf dat zich onderscheidt in de regio door zo goed mogelijk invulling te geven aan maatschappelijk verantwoord ondernemen. Duurzaam verantwoord bezig zijn, voor zowel mens als milieu, staat bij hen hoog in het vaandel. En wat bijzonder is, een gedeelte van de winst gaat naar een goed doel. Wat een interessante site!

Ik ben benieuwd naar de eigenaren. Ik bel voor een afspraak, krijg Hicham Zerhouni, oprichter en eigenaar-directeur aan de lijn: “We hebben sinds kort een 2de vestiging. In Nijmegen. Op de Binderskampweg. Kom je daarnaartoe?” 

En daar zit ik dan, aan tafel bij onze nieuwe subsponsor ATS TRANSPORT BV. Wijchen-Nijmegen. Ik ontmoet twee vriendelijke mannen: Hicham Zerhouni (43 jaar) en bedrijfsleider Bob van Zon (28 jaar). Bob is sinds augustus 2017 mede-eigenaar.

Wat een verantwoordelijkheid en uitdaging, Bob. “Dat is het zeker, maar ik heb veel geleerd van Hicham en dat doe ik nog steeds.”

Ze hebben allebei twee zonen. De zonen van Hicham zijn 20 en 17 jaar en de zonen van Bob zijn 5 en 6 jaar oud. Hicham is getrouwd met de zus van de moeder van Bob. En zo kennen ze elkaar al heel lang. Meer dan 10 jaar geleden deed Bob al klusjes bij ATS. Ondertussen heeft hij hbo-bedrijfskunde gestudeerd en gewerkt bij defensie.  “Daar leer je wel wat discipline en samenwerken is.” Binnen ATS is hij de bedrijfsleider, bewaakt de kwaliteit en doet marketing. Beide mannen zijn het erover eens dat hun zonen een beroep moeten kiezen wat bij hen past en waar ze gelukkig van worden. “Maar,” zegt Hicham, “ik hoop dat mijn kinderen gaan kiezen voor ATS. Een van mijn zonen helpt soms al. Ja, ik droom van een familiebedrijf. Maar ik zal hen aanmoedigen eerst hun vleugels uit te slaan en te onderzoeken wat er nog meer te koop is.” Bob knikt en zeg: “Aan hen de keus. Zou wel mooi zijn als ze ervoor gaan kiezen. Maar mijn jongens zijn nog zo klein. De tijd zal het leren.”

Groot kantoor. Thee wordt snel geregeld en we hebben een leuk gesprek. Maar aan ‘Sponsor in het kort,’ willen de beide mannen niet meedoen.

Waarom niet?

Bob: “Wie zit er in Groesbeek te wachten op welk boek ik het mooist vind? Ik houd helemaal niet van boeken lezen.  Ik lees alleen zakelijke post en vakbladen.” Hicham wil wel kwijt dat hij de natuur in zijn geboorteland prachtig vind, en dat zijn favoriete vakantieland Egypte is omdat daar zulke mooie snorkelmogelijkheden zijn. En dat hij is fan van NEC. “Ik heb er een aantal seizoenkaarten. Neem graag medewerkers mee. Nee ik zit niet in de businessclub, Ik zit graag tussen de jongens op de tribune.”

Bob houdt niet zo van voetballen. “Maar als je in Nijmegen woont, dan hoop je natuurlijk wel, dat NEC wint.” Hij gaat weleens mee, “vooral voor de derde helft,” zegt hij lachend.

De wieg van Hicham stond in Marokko. In Casablanca.  De grootste stad van Marokko met meer dan 3.3 miljoen inwoners. Op 3-jarige leeftijd kwam hij met zijn ouders naar Nederland, ze vestigden zich in Den Bosch. Ieder jaar ging het gezin een paar weken terug. En nog gaat hij er ieder jaar naar toe.

We praten over hoe het is om te leven met twee culturen. Het maakt zijn leven interessanter. “Ik ben zowel Marokkaan als Nederlander, daar ben ik trots op. In Nederland ben ik opgegroeid, op school gezeten, mijn vrouw is Nederlandse, ik spreek de taal vloeiend. Graag kom ik in mijn geboorteland en bij mijn familie daar. Mensen plakken soms etiketten…  In Marokko ben ik anders omdat ik in Nederland woon en werk. In Nederland ben ik anders omdat ik uit Marokko kom. Zakelijk ondervind ik geen hinder van mijn dubbele identiteit. Integendeel. Privé is dat soms anders.”

Als kind droomde hij ervan om piloot te worden, maar die wens liet hij snel varen. “School met daarbij het schoolse systeem was niets voor mij, Ik wilde werken!  Ondernemen heeft mij altijd in het bloed gezeten. Ik ben niet bang om hard te werken, risico’s te nemen en om te investeren.” Dat deed hij al als kind. “In vakanties plukte ik aardbeien. Liet mij niet uitbetalen in geld, maar in aardbeien. Die verkocht ik en zo verdiende ik al snel meer geld.”

Hicham werd ZZP-er, ging handelen in witgoed en in september 2007 is hij ATS, Allround Transport Services gestart. “Ik begon met één auto.” Hij laat een foto zien van zijn eerste bus. “Hier is het mee begonnen.” Trots laat hij nog een foto zijn. Daarop staan maar liefst 23 bedrijfswagens. “Aardgasauto’s die voldoen aan milieueisen. Dat vind ik belangrijk.  Aardgas is gas gemaakt van mest, waardoor er geen fossiele brandstoffen hoeven te worden gebruikt. Onze wagens zijn geluidstil, waardoor we ook in het centrum van grote steden mogen rijden.”

Waardoor ben je succesvol geworden?

“Door kwaliteit te leveren en door nooit nee zeggen tegen een opdrachtgever. En door mijn vrouw!”

Hun slogans nemen ze serieus.  ‘Uw vracht is onze zorg’ en ‘van envelop tot pallet.’ “Dan kan je het niet laten afweten. De wereld is ons gebied. Desnoods charteren we een vliegtuig. Mijn vrouw heeft mij nooit beperkt. Ik heb van haar alle ruimte gekregen. Onze laatste spaarcenten gingen naar het bedrijf, ze heeft nooit getwijfeld. Wij zijn bankonafhankelijk, draaien financieel zelfstandig. Ja, daar ben ik zeker trots op. Mijn vrouw gaf en geeft mij het volle vertrouwen.”

Op weg naar multinational?  Serieus: “Dat gaan we zeker niet uit de weg. Tijdens de crisis heb ik het zwaar gehad.  Dat liep door tot 2016. Dat was echt overleven. En ook sparen! Zuinig zijn. We hebben het gered. Verschillende opdrachtgevers zochten andere wegen. Maar ze zijn allemaal weer teruggekomen. We groeien hard. Daarom is Bob nu ook in het bedrijf gekomen en zijn we een bv geworden. Het gaat goed!  Dat betekent dat we extra alert moeten blijven. Ja, mijn ouders en familie zijn trots op mij. Met een sympathieke lach: “Dat ben ik zelf ook!”

Samenwerking met UWV

“Om wat terug te doen voor de maatschappij werken wij nauw samen met het UWV. Op deze manier bieden wij mensen een kans om aan het werk te gaan. Wij geven ze ondersteuning, waardoor deze werknemers bij ons aan hun competenties kunnen werken. Als opdrachtgevers voor ATS TRANSPORT kiezen, bieden zij indirect deze mensen ook een kans.”

Teskt: voor Magzine Schup Is van RKSV GROESBEEKSE BOYS.

met plezier over ATS geschreven!

Hebt u zakelijk of privé iets te bezorgen?  Dan kan onze nieuwe subsponsor ATS TRANSPORT BV NIJMGEN – WIJCHEN u altijd van dienst zijn. 7 dagen in de week dag en nacht.  Van envelop tot pallet! Uw vracht is hun zorg! Op hun website nog veel meer informatie. ATS.nl.  En ze zijn te volgen op fb, linked In, twitter en Instagram.

 

Share Button

RARE WEEK

40 DAGEN ZONDER ALCOHOL = IKPAS

Rare week. Droef en blij. Allerlei redenen om te klinken en te t(r)oosten. Op een voltooid leven, of op een nieuw. Op de overwinning. Op het weerzien. Verschillende facetten van het leven kwamen langs deze week en steeds keek Alcohol om de hoek. Bij het afscheid van mijn moeder. “Je neemt nu toch wel een glaasje?” PvdA LOKAAL SOCIAAL wint. En niet zo’n beetje! “Daar drink je er toch wel eentje op!?” Kindje geboren. “Natuurlijk proost je mee op het nieuwe leven.” Weerzien met vrienden. “Wat doen we? Wit of rood?” In welke situatie ook, steeds is er alcohol. En steeds moedigen mensen je aan om er eentje te nemen, dat valt extra op als je meedoet met de actie. Het is alweer klaar! Die 40 dagen zijn voorbij gevlogen. Weer een positieve ervaring. Hier in huis was het een fluitje van een cent. We dronken water, koffie, thee en we ontdekten dit jaar dat een 0,0% biertje best lekker drinkt. “Natuurlijk mineraalwater, gerstenmout, hop.” Hoe gezond klinkt dat!  We beseffen goed dat het gewoon een soort van suikerwater is dat gezellig schuimt en dat dat dagelijks drinken ook niet gezond is.

In mijn hoofd haar vrolijke stem. “Alles met mate, kind.” Komt goed moeder!

Gedurende de actie 40 dagen zonder alcohol = IKPAS schreef ik in opdracht van Malderburch Centrum voor Welzijn Wonen en Zorg en Stichting Gezondheidscentrum De Kroonsteen – De Vuursteen in Malden, gemeente Heumen en gemeente Mook en Middelaa, 6 columns.  Dit is column 6 en hiermee sluiten we de actie.

 

www.ikpas.nl

Share Button

GEWOON VOLHOUDEN (WEEK 5)

We dronken graag samen een glaasje. ’s Avonds, gezellig bij een spelletje rummikub. Maar rond haar negentigste jaar nam mijn moeder de beslissing: geen alcohol meer. “Stel je voor als ze me vinden en ik ruik naar drank.” We lachten samen om haar argument. “Welnee moeder, u gaat nog lang niet dood.”

“Kind, er is er maar één die dat beslist, maar of ik wel of geen alcohol drink, dat beslis ik zelf!” We rummikubten zonder alcohol en ook dan won zij de meeste spelletjes. En als ik bleef slapen, dronken we thee en thee en werd het ook altijd laat. “Nee hoor, zei ze dan, ik mis de alcohol niet.”

De daaropvolgende jaren volgde ze  mijn deelname aan de actie op de voet. En bij herhaling zei ik: “U hebt gelijk moeder, ik mis de alcohol ook niet, maar soms zijn er situaties dat ik wel graag een glaasje zou lusten.” “Niet aan toegeven. Gewoon volhouden. Die 40 dagen zijn zo om,” zei ze dan.

Op dag 30 van de actie, terwijl de zon schijnt en de vogels fluiten gebeurt waar zij bang voor is. Ze vinden haar.

Aan het einde van een dag vol schrik, droefheid en saamhorigheid zeg ik hardop tegen mezelf: “Dit is nou zo’n situatie, mama.” Bijna ging ik overstag, maar in mijn hoofd klinkt haar stem: “Niet aan toegeven. Gewoon volhouden.” www.ikpas.nl

Share Button

Over een beetje vakantie 

Een spiksplinternieuwe! Lichtblauw. Papa lachte wat. Beetje trots. Buren kwamen kijken. Mama droeg een gebloemd schort over haar jurk. Op dat schort zat een zak, zo was de poetsdoek altijd dichtbij. Ze poetste een denkbeeldig pluisje van de motorkap. Zei: ‘We moeten er zuinig op zijn.’ Het was onze eerste personenauto. En het was ook een van de eerste in de buurt.De zon scheen. Ze opperde: ‘Misschien kunnen we er een keer mee naar ‘t strand.’ Daar was ik nog nooit geweest! We bedelden: ‘Ja papa? Naar zee? Een beetje vakantie? … Papa?’ ‘Misschien zaterdag.’ Ik wist amper wat vakantie was, maar kon er bijna niet van slapen.

Op zaterdag kwam mijn vader meestal pas rond een uur of vier ‘van ’t land’.   Maar vandaag ging hij na het middageten niet meer terug. We gingen! De Ford Anglia werd uit de schuur gereden. Die straalde. Ik ook! Grote zus en ik op de achterbank. ‘Stil zitten, nergens aankomen en mooi naar buiten kijken.’ Zitten op een plaid, een tas met boterhammen en aanmaaklimonade tussen ons in. Kleine zus voorin bij mama op schoot.

‘Zijn we er al?’ De zee zien en schelpen zoeken. Ik kon er bijna niet op wachten. ‘Niet zeuren. Let op. Kijk, hier staat het bord: Hoek van Holland, zien jullie wel?’ Even later zag ik het bord ‘strand’.  Vader rookte Hunter sigaretten en reed richting zee.

‘Jan, zo ver het strand oprijden? Kan dat wel?’‘Je denkt toch niet dat ik hem zo maar ergens neerzet!?’ Het was niet druk. De zon was achter een wolk verdwenen. Wauw! Schelpen. Binnen de kortste keren was de emmer vol, de tas met broodjes leeg en kwam het water van de zee dichterbij…

‘We moeten gaan Jan.’ De motor raasde…‘Niet zoveel gas Jan! Komen jullie er maar uit.’ Van een afstandje keken we toe. Het duurde en duurde voordat mama papa en ’t Fordje had uitgegraven. Ze mopperde. Was bijna net zo razend als de motor. ‘Ik zeí nog…!’

Op de terugweg rookte vader een Agio sigaar, mokte moeder nog wat na en ik hield de grootste schelp aan mijn oor, hoorde daarin het ruisen van de zee. Beetje vakantie. Herinnering om zuinig op te zijn.

Foto: Patricia Rehe. illustratie: Christine Bornfeld

Share Button

40 dagen zonder alcohol = Ik Pas – Week 3. Toch gek eigenlijk…

Gezien? Op de Facebookpagina 40 Dagen zonder alcohol Gemeente Heumen en Mook en Middelaar schrijft een mevrouw: ‘Steeds vaker vraag ik me af waarom ik weer begin met dat wijntje. Al vijf jaar pas ik jaarlijks een pauze in. Dat bevalt prima. En toch begin ik na een paar maanden weer, vooral als de vakantietijd eraan komt. Dan vind ik blijkbaar dat de teugels weer los mogen. Toch gek, eigenlijk.’

Vriendin en ik lunchen. Met hetzelfde gemak waarmee we anders een wijntje bestellen, zeggen we nu, bijna achteloos: ‘Twee thee.’ We vinden de prijs van de thee hoog. Grappen: ‘Toch maar een wijntje?’ We eten een lekker broodje en missen het wijntje voor geen cent. ‘Allemaal gewoonte en luxe,’ vertellen we elkaar. We proosten met de theeglazen, klinken, zeggen lachend: ‘Op de komende weken!’ We vinden het knap van onszelf dat we nu alweer 3 weken pauzeren. Toch gek eigenlijk, dat we dat knap vinden. We doen al voor de 6de keer mee! Ik vertel over het facebookbericht. Vriendin herkent het. Ik ook. Van lieverlee sluipt de gewoonte er weer in. Herkent u dat?

Als ik dit schrijf zijn er 11358 mensen die zich via IkPas hebben laten registeren. Dat is voor veel mensen een steuntje in de rug. Ze ontvangen tijdens de actie onder andere wekelijks een motivatiemail. Mijn aanmelding lukte niet. De dag waarop ik dat wilde doen was er een storing op de IKPas-site. Ik doe het op eigen kracht. Vriendin ook. En Buurvrouw ook! Dat gaat prima. Ben benieuwd of u zich heeft aangemeld of het ook op eigen kracht volhoudt.

Op de site van Ik pas lees ik: Uit onderzoek blijkt dat maar liefst 70 % van de deelnemers een half jaar na de actie nog steeds ruim 30 % minder drinkt dan voor de deelname aan IkPas.

We heffen nogmaals het theeglas. Daar gaan we voor! www.ikpas.nl

Reageren? Mail naar gerie@schrijverij-gerie.nl

Share Button